Stage in Zuid-Soedan

“Voor John [een medestudent] en mij is deze stage een geweldige ervaring. Dat begint al bij de vliegreis: we hebben allebei nog nooit eerder gevlogen. Na een gewone vlucht van Caïro naar Juba gaan we verder met een klein twaalf-persoonsvliegtuig want er zijn hier in Zuid-Sudan op veel plaatsen geen wegen. De eerste maand brengen we door in een dorp. De mensen zijn hier zo arm dat ze zich soms niet eens volledig kunnen kleden. Elektriciteit is er slechts twee uur per dag en water evenzo. Goed eten is er nauwelijks te koop en veel mensen hebben honger. Wij eten daarom ook maar één echte maaltijd per dag en verder wat biscuit. Malariamuggen zijn er wel in overvloed. En het regent zoveel dat we soms een nat pak oplopen en soms ons werk een paar dagen moeten onderbreken. Niettemin kunnen we veel doen.

We bezoeken alle kerken in het dorp. Dat zijn er heel wat: een kerk is hier geen gebouw maar een boom waaronder mensen samenkomen. We preken in deze kerken, maar dat niet alleen: we verlenen ook medische zorg. Omdat medicijnen lokaal niet beschikbaar zijn hebben we die uit Caïro en Juba meegebracht naar het dorp.

Men heeft hier andere gewoonten dan wij in Egypte: christenen trouwen vaak met meer dan één vrouw en we hebben geluisterd naar de uitdagingen die dat met zich meebrengt. We ontmoeten ook mensen die koeien aanbidden of bergen of de zon. We spreken met hen over God en moedigen hen aan Hem te dienen. Sommigen geven gehoor aan deze oproep.

De mensen staan er hier in het algemeen erg voor open om meer te horen over Christus. Zuid-Soedan telt 63 stammen en evenzoveel talen maar in slechts enkele van deze talen is de Bijbel vertaald. Velen weten er daarom maar weinig van af maar luisteren graag wanneer we met een tolk Bijbelverhalen vertellen. Je proeft bij mensen een dorst om Jezus beter te leren kennen.

De tweede maand van onze stage brengen we door in Juba, de hoofdstad van Zuid-Sudan. Hier staat een theologische school waar onder andere de Egyptische predikant ds. Hany Bareh lesgeeft. Hier komen telkens zo’n dertig studenten uit allerlei verschillende stammen om in zes maanden te worden opgeleid tot evangelist voor gebieden waar nog geen kerk is. Ze hebben een strak dagprogramma van vijf uur ’s ochtends tot negen uur ’s avonds, met tijd voor gebed, Bijbelstudie, lessen en sportactiviteiten. Er wordt steeds een docent uitgenodigd om een week lang over een bepaald thema les te geven, bijvoorbeeld over het opzetten en leiden van een zondagsschool. John en ik geven twee weken les over hoe een computer werkt en hoe je Word en PowerPoint kunt gebruiken voor je studie en voor kerkelijk werk. Voor veel studenten is dit nieuw omdat ze zelf nooit een laptop hebben gehad.

In Juba bezoeken we ook twee weken lang een naburig kindertehuis en een school voor straatkinderen. We vertellen daar Bijbelverhalen, doen spelletjes en delen snoepjes uit. Op de zaterdagen gaan we met de studenten van de evangelistenopleiding naar dorpen in de omgeving van Juba. We gaan telkens zo’n vijf uur lang de huizen langs om met mensen over onze Heer te spreken en brengen hen dan bijeen op één plaats om de Jezusfilm te kijken. Er is in deze dorpen geen stroom en er zijn geen televisies, dus zo’n film trekt zeker de aandacht. We merken dat mensen tot inkeer komen.

Hier in Juba krijg ik ondanks de medicijnen die ik preventief heb geslikt malaria. Tien dagen lang ben ik flink ziek, maar de Heere zorgt ervoor dat ik er weer bovenop kom. Zo is toch ook dit een goede ervaring.

De derde en laatste maand van onze stage brengen we door in een kleinere stad, Torit. Ook hier gaan we met een klein vliegtuigje naar toe. We bezoeken hier ziekenhuizen en een gevangenis. In de ziekenhuizen spreken we met patiënten en we vertellen hun over Christus. We delen ook medicijnen uit die we hebben meegebracht uit de hoofdstad – in de ziekenhuizen zelf zijn geen medicijnen.

In de gevangenis zitten vierhonderd personen onder wie tachtig kinderen – er is hier geen aparte jeugdgevangenis. We geven de kinderen onder andere medische zorg. We bezoeken ook een school waar we voor de kinderen een Bijbelquiz organiseren met kleine cadeautjes. In de kerken ontmoeten we jongelui die willen weten hoe je kinderwerk wilt opzetten. Ik heb elf tien jaar zondagsschoolwerk gedaan en leg hun uit hoe je dat aan kunt pakken. Aan het eind van deze maand zien we dat de jongelui inderdaad zelf een zondagsschool beginnen en kinderen die dat nodig hebben hulp bieden. Dankbaar voor wat we hier hebben mogen doen en voor wat we zelf hebben mogen leren nemen we afscheid en keren we weer terug naar Egypte.”

Dit verhaal verscheen eerder in het Friesch Dagblad.