Naamgenoot

Het was wel vroeg op, maar een paar weken geleden was het dan zover. Binnen ons kerkenprogramma Fokusi begeleiden we lokale kerken. Niet enkel met trainingen voor kerkleden en voorgangers, maar ook met praktische en diaconale zaken. We werken samen met o.a. de christelijke ABC kliniek in Tirana. Samen met een team van dokters, verpleegkundigen en fysiotherapeuten rijden we vandaag naar het kerkje dat intussen net 2 jaar bestaat. Het is bijna 2 uur rijden. Veruit de meeste gelovigen in deze kerk zijn van de Roma-gemeenschap. Enthousiaste mensen met een sterk geloof, maar tegelijkertijd ook met veel uitdagingen, zoals werkloosheid, armoede, analfabetisme enz.

Als we de kerk binnenstappen valt het me op hoe koel het is. Net een dag daarvoor is er een airco geïnstalleerd. “Super”, denk ik, want de afgelopen weken was ik elke keer drijfnat geweest na het geven van een FOKUSI-les. Buiten kon het wel meer dan 40 graden worden. Maar als je dan in een klein zaaltje met een plat dak samen komt met ong. 60-80 mensen, dan is het écht net een oven! Maar nu met een airco zou het vast minder warm worden. We zetten alle spullen klaar en bidden als team voor de leiding van Gods Geest. De eerste mensen komen intussen binnen en worden gecheckt op bloeddruk, suiker, hart, oren enz. Al snel ontstaat er een lange wachtrij.

Eén van de mensen die zit te wachten herken ik uit de kerkdienst van vorige week. Hij was mij toen opgevallen omdat hij regelmatig mijn verhaal onderbrak met een luid “Halleluja” of “Amen”, terwijl hij zijn handen in de lucht stak. Ik besluit om van de gelegenheid gebruik te maken en hem beter te leren kennen. Tot mijn verbazing heeft hij dezelfde naam als ik: Adriaan. Hij is 43 jaar en is de jongste uit een gezin met 10 kinderen. Hij komt vermoeid en warrig over. Ik vermoed dat we hem in Nederland heel snel een etiketje zouden opplakken van “Licht Verstandelijke Beperkt”. Ik vraag hem wat zijn medische zorgen zijn. Hij geeft me een stapel papieren. Maar als ik het bovenste papier lees, dan zie ik dat het om een achterstallige rekening van het waterbedrijf gaat. Meteen begrijp ik dus, dat hij helemaal niet kan lezen of schrijven. Op de andere papieren staan serieuze gezondheidsproblemen vermeld. Ik raad hem aan om dit straks met de dokter te bespreken. “Tja”, zegt hij, “vooral mijn rug is een probleem. Ik heb jaren gewerkt in de bouw en nu ben ik gewoon helemaal op. Ik kan niet meer. Soms ga ik nog mee met mijn broers om 2e hands kleding in de dorpen te verkopen, maar meer dan dat, lukt me niet”.

Adriaan blijkt al jaren christen te zijn. Eerst ging hij naar een RK kerk, maar nu 2 jaar geleden deze evangelische kerk vlak bij zijn huis gestart is, gaat hij hiernaartoe. Hij kijkt uit naar de wekelijkse diensten en zingt dan altijd uit volle borst mee. Ik begrijp nu dat de teksten op de beamer voor hem niet veel nut hebben. Hij kent de liederen gewoon uit zijn hoofd.  Na afloop van het doktersbezoek gaat hij door naar de fysio. Ze doen oefeningen voor zijn schouders en rug. Vlak voordat hij vertrekt, spreek ik hem aan. “Bedankt”, zegt hij. “Dit zijn goede dokters, hoor! Ze luisterden echt naar me”.

Om 7 uur ’s avonds wordt de laatste persoon gecheckt. Het is een lange dag geweest. De dokters spraken meer dan 45 patiënten en gaven hen adviezen m.b.t. medicatie, voeding en leefstijl. We praten nog wat na met de jongeren van de kerk, pakken de auto in en sluiten de dag af met gebed. Biddend dat God voor deze mensen en hun gezondheid blijft zorgen.