Een warm welkom na zes jaar

Zes jaar lang hadden ze op hun dominee gewacht. Eindelijk konden ze hem en zijn gezin weer verwelkomen in hun kerk en dorp.

Die dominee heet Karel Barus. Zijn gezin bestaat uit zijn vrouw Henriëtte en hun zonen Bram en Joren. Die kerk dat is de Christelijke Kerk van Zuidelijk Sumatra (GKSBS) en het dorp is Pugungraharjo. Dit gaat over ons.

Wachten
Zes jaar was Karel weg uit ‘zijn’ gemeente. Zes jaar hebben ze op hem gewacht. Deze zin moet ik waarschijnlijk even toelichten. Hoezo gewacht? Het zit zo: in de GKSBS ben je in principe je hele leven, tot je pensioen/emeritaat, dominee op één plek. Je bent niet minimaal vier jaar dominee op één plek - zoals in de Protestantse Kerk in Nederland - om daarna weer elders beroepen te worden of te solliciteren. Toen wij in januari 2019 afscheid namen, wisten we dat we weer terug zouden komen. Alleen wanneer precies wisten we nog niet. We dachten zelf na een jaar of vijf. Het werden er zes.

Kippen
Op woensdagmiddag 26 februari werden we met een officiële welkomstreceptie ontvangen. Op deze manier zouden alle kerkleden, de buurt en officiële functionarissen weten dat we weer terug zijn op onze post. Dat was een belangrijke motivatie van de kerkenraad om deze receptie te organiseren.

Aan het begin van de receptie kregen Karel en ik een typerende sjaal/ketting uit de provincie Lampung omgehangen door het dorpshoofd en zijn vrouw. De jongens kregen drie kippen en we werden met een welkomstdans uit Lampung begroet - voorbereid door een groepje kinderen uit de kerk.

Er waren optredens van de kinderen van de christelijke basisschool (inclusief de twee nieuwe leerlingen), de christelijke kleuterschool, de senioren uit de kerk en andere groepen. Bram en Joren vonden het optreden van de kleuters het stoerst.

Dankbaarheid
Er waren speeches door de voorzitter van de kerkenraad, het districthoofd, een afgevaardigde van de regionale Twee Kamer en door dominee Karel zelf. Mooi hoe de officiële functionarissen spraken over tolerantie en samenwerking. En ook hoe ze de mensen begroeten met ‘shalom’ (de christelijke variant van de veelgebruikt islamitische ‘assalamualaikum’: Vrede zij met je! Maar niet elke functionaris wil de christelijke variant in de mond nemen).

Bij de speech van de voorzitter van de kerkenraad drong het nog eens goed tot ons door hoe zwaar die zes jaar af en toe zijn geweest voor de kerk. De eerste vier jaren gingen nog wel, maar de laatste twee jaren kwam regelmatig de vraag naar voren: ‘Zou onze dominee nog terugkomen? Of zou hij in Nederland blijven?’ Maar nu was er alle reden tot dankbaarheid en blijdschap, want hun dominee is terug. De speech van Karel kan ik in drie woorden samenvatten: ‘Dank jullie wel’. Dank jullie wel dat jullie hebben gewacht in alle onzekerheid, dank jullie wel dat jullie ons terug ontvangen.

Er werd gebeden door een van de predikanten uit de classis waar Pugungraharjo onder valt. Voor ons, de kerk, voor het dorp, voor de regio, voor Indonesië.

En natuurlijk werd er samen gegeten. Het belangrijkste ingrediënt van een receptie in Indonesië. De hele ochtend waren de vrouwen uit de kerk en buurt al in de weer om een heerlijk buffet voor te bereiden. Ik blijf me er altijd over verwonderen hoe ze dat elke keer voor elkaar krijgen. En onder het eten kreeg iedereen de gelegenheid om te karaoken. Ook een favoriete bezigheid op Indonesische feesten en partijen. Gelukkig werden Karel en ik dit keer niet ‘vriendelijk gedwongen’ om een lied te zingen, want we hadden in alle verhuisdrukte de dagen ervoor niets voorbereid.

Ondertussen zijn we drie weken verder. We zijn dankbaar voor het warme welkom na zes jaar. Nu gaat ons nieuwe gewone leven verder. Met school, werk, koken, de pastorie inrichten...