Terugblikverslag GZB-dag 2025: Deel je leven

Van schaamte naar getuigenis
Eliana Estarita, studente theologie, deelde haar indrukwekkende levensverhaal. Ze groeide op in extreme armoede, in een huis van hout met een plastic dak, zonder stromend water of riolering. Haar jeugd bracht ze door op de vuilnishoop van de stad, een plek waar niemand wilde wonen. Maar God bracht mensen op haar pad die haar wezen op Zijn liefde. Na een paar jaar kwam er een christelijk gezin naast Eliana wonen. De moeder van het gezin, Olivia, nam elke zondag alle kinderen van die plek mee naar de kerk, waar ze hoorde over een hoopvolle toekomst.

Toen haar vader ernstig ziek werd, moest Eliana als 17-jarige de rol van kostwinner op zich nemen. Tijdens de coronacrisis was zij de enige in het gezin die kon werken. Ondanks haar zware verantwoordelijkheden, vertrouwde ze op Gods voorzienigheid. Toen ze in 2021 de kans kreeg om theologie te studeren, gaf haar moeder haar de zegen: 'Kind, ga. Het is een cadeau van de Heere God.'

Nieuw perspectief
Aan het seminarie worstelde ze met schaamte over haar achtergrond en durfde ze haar verhaal niet te delen. Totdat een mentor, Olivia, haar bemoedigde om haar verleden niet te verbergen, maar als een getuigenis te gebruiken. Dat bracht haar tot een keerpunt. Nu zet Eliana zich in voor kinderen in armoede via Missie 12, een bediening voor jongeren in kwetsbare omstandigheden. 'God heeft mij een nieuwe identiteit gegeven in Jezus. Ik wil aan deze kinderen laten zien dat hun situatie van nu niet hun toekomst bepaalt.' Met sport, spel en bijbels onderwijs geeft ze hen hoop en een nieuw perspectief.

Handen en voeten geven aan het Evangelie
Alberto Castro, dominee en oprichter van Fundación Génesis in Costa Rica, getuigde hoe zijn crisis over de kerk hem tot actie bracht. 'De wereld is moe van woorden zonder daden. Liturgie alleen verandert de wereld niet, diaconie doet dat wel.'

In zijn eerste jaren als predikant groeide zijn kerk snel, met prachtige muziek en enthousiaste diensten. Maar na vijf jaar kwam hij in een diepe crisis. Ondanks de groei voelde hij leegte en afstand tot de kern van het Evangelie. 'Het was op een zondag. De mensen waren blij: ze zongen en dansten. Maar ik voelde helemaal niets. En daar schrok ik van, want ik ben een positief mens. Vanaf dat moment kostte het mij steeds meer moeite om naar de kerk te gaan.' Alberto ontdekte dat hij niet de Bijbel of God- moe was, maar de kerk zoals die functioneerde. Het voelde als trappen op een hometrainer: hard werken, maar nergens komen. Toen hij in gebed ging, wees God hem op de nood in zijn eigen stad.

Water bij de soep
Het begon met drie kinderen die wekelijks bij hem aanklopten voor eten. In eerste instantie schonk hij er weinig aandacht aan, maar uiteindelijk begon hij vragen te stellen aan deze kinderen: 'Waar is jullie moeder en vader?' Hij beloofde om elke woensdag dichtbij hun woonplaats een lunch te verzorgen in een ruimte. Alberto nam eten mee van zijn huis en trof de tweede week de drie kinderen aan mét drie neefjes. Al snel werden het er tien, toen twintig kinderen. 'We moesten steeds meer water bij de soep doen.' Maar op wonderlijke wijze was er altijd genoeg. 'Als je geen wonderen wilt zien, moet je geen vijf broden en twee vissen bij God brengen,' zei hij afgelopen zaterdag daadkrachtig. Wat begon als een eenvoudige daad van gehoorzaamheid, groeide uit tot een bediening die nu maandelijks 50.000 maaltijden verstrekt.

Een keerpunt kwam toen een dakloze man overleed in een park in zijn woonplaats, omringd door zestig kerken die niets hadden ondernomen. Dat moment confronteerde hem diep. Hij vroeg zijn gemeente: 'Wie van jullie heeft dit nieuws gelezen? En wat hebben we ermee gedaan?' Dit leidde tot de oprichting van een opvang voor ouderen en zieken.

Broden en vissen
Zijn bediening groeide verder met een school voor vijfhonderd kinderen. Toen de overheid hem vroeg om zestien onhandelbare tienermeiden op te vangen, aarzelde hij niet. Hij mocht de dossiers inzien: één van de meiden had bij een ander een oog verwijderd met een vork. Een andere tiener had een kind verdronken in de wc. Op de vraag of Alberto het nog steeds zag zitten om de meiden op te vangen, reageerde hij: ‘We hebben alles wat jullie hebben, met uitzondering van twee factoren: liefde en we gaan Iemand presenteren die miljoenen levens heeft veranderd.’

Zijn oproep was duidelijk: neem afstand van onverschilligheid en leg je broden en vissen in de handen van Jezus. Want de kerk blijft de hoop in deze wereld. Het Evangelie vraagt om actie.