God is goed!

De GZB werkt in Albanië en Kosovo samen met twaalf lokale kerken. Via allerlei trainingen proberen we de mensen een stap verder te helpen. Samen nadenken over waar het in het christelijk geloof om gaat. En vooral ook wat dat geloof betekent in ons dagelijks leven. Voor de mensen in deze wijk is dat dagelijkse leven enorm zwaar. Er is grote armoede, vooral onder de zigeuners. Werkloosheid, huiselijk geweld, drank- en drugsmisbruik. De meeste mannen van de mannenbijeenkomsten, die ik elke 14 dagen in deze kerk leid, zijn gewend om hun zorgen weg te drinken met bier of raki. Ook drugsgebruik komt in deze wijk ontzettend veel voor. Ook onder de kerkleden.

Vandaar dat ik deze middag  de organisatie Teen Challenge heb uitgenodigd. Zij zijn één van de partners waar we in ons programma FOKUSI mee samenwerken. De overheid doet in feite weinig aan het drugsprobleem, behalve dat er methadon wordt verstrekt. Maar verder is geen enkele rehabilitatiekliniek of andere hulp. Teen Challenge heeft vorig jaar daarom zelf een klein opvangcentrum gestart, waar nu zo’n vier mannen verblijven. Na een korte uitleg door Teen Challenge, is het tijd voor vragen. De ene na de andere bezorgde moeder of oma vertelt wat er in hun gezinnen gebeurt. Ik weet echt wel ongeveer wat er in deze kerk aan de hand is. Maar mijn mond valt open van verbazing, als ik hoor dat in deze groep van ongeveer 20 deelnemers er minstens vijf gezinnen zijn met zware drugsproblematiek. Wat een ellende, wat een verdriet en zorgen!

Ook bij deze vrouw dus, met haar zoon van 16, die al jaren "rood" gebruikt. Iemand legt mij uit dat “rood” de straattaal is voor heroine. Haar zoon is nu drie jaar verslaafd. De moeder weet niet hoe ze verder kan. Ze heeft alles al geprobeerd. Ze staat er alleen voor met nog drie andere jongere kinderen. Haar man zit voor een aantal jaar vast in de gevangenis. Een andere moeder vertelt mij over haar zoon van begin 20. Ook háár man zit in de gevangenis. Hij heeft levenslang gekregen voor de moord op één van hun dochters, omdat ze volgens de vader een te losbandig leven leidde. De vader voelde het als het ”opkomen voor de eer van de familie” om daar definitief een eind aan te maken. Vandaar dat hij haar met een mes had aangevallen. Het gezin is al jarenlang lid van deze kerk.

“Waarom, o God…., waarom is er zoveel leed?”, schiet er door mijn hoofd, terwijl ik luister naar de verschrikkelijke verhalen van deze mensen. Maar ik kan niet bij die gedachte blijven steken, want de verhalen buitelen over elkaar heen. De vrouw met haar 16-jarige zoon, gaat verder met haar verhaal en tussen haar tranen door herhaalt ze elke keer: “Maar God is goed, maar God is goed”! Het klinkt bijna als een stopwoord: “Maar God is goed”!  Ik herken hierin de woorden van de voorgangster van deze kerk. Ze is een kleine moedige vrouw, die deze woorden zelf ook vaak uitspreekt, als ze mij weer eens vertelt over een nieuwe uitdaging in haar kerk. Zij leeft vanuit het geloof dat God goed is en zo heeft ze haar kerkleden ook deze zin aangeleerd: "God is goed"! Het geeft hen moed in zware omstandigheden. En inderdaad: ”God is goed”, realiseerde ik me later. Uit het gezin waar de dochter is overleden, studeren inmiddels twee zussen aan de ISTL Bijbelschool. Ik heb ze vaak lesgegeven. Ze zijn actief in de kerk en laten zich niet uit het veld slaan.......... “God is goed”!

Aan het eind van de bijeenkomst spreken we af dat we regelmatig als “lotgenoten” bij elkaar blijven komen, om te praten en voor elkaar te bidden. We gaan proberen om de jongeren te vertellen over de mogelijkheden, die er zijn om af te kicken. We gaan door en geven niet op, want we geloven dat het echt waar is: “God is goed”!