Een lekkende badkuip

“We hopen maar dat de badkuip het volhoudt”, had de voorganger mij nog gezegd, toen ik de kerk was binnen gekomen. De ontvangst bestond uit een temperatuurmeting met een " thermometer-pistool", vanwege de corona-situatie. “Er zit een lek in de badkuip, dus we moeten de dienst niet te lang maken”, grapte hij nog.

De kerk zit vol. Eigenlijk merk ik nauwelijks verschil met de tijd van vóór de corona-crisis. Het voelt voor mij nog wel vreemd. Maandenlang was ik in Nederland vanwege corona. Dineke en de jongens zijn nog steeds in Nederland. Hopelijk komen ze snel ook deze kant op. De kerken in Albanië waren maandenlang gesloten, maar intussen gaat alles weer door als vanouds. Sommige mensen dragen het verplichte mondkapje, maar de meesten niet. Er wordt weer net als vroeger veel omhelsd en handen geschud, alsof er geen corona bestaat. Zulke tradities haal je blijkbaar niet snel uit een cultuur. Degenen die wel een mondkapje op hebben, laten die halverwege de dienst trouwens ook maar op hun kin hangen. Want het is toch wel lastig om met zo’n ding te zingen.

“Zijn er nog vrienden van jou gekomen om te zien dat je gedoopt werd”?, vroeg ik aan de jongen. “Nee, ze snappen het toch niet. Ze zijn allemaal moslim of katholiek en lachen me uit als ik over mijn geloof begin. Maar dat maakt me niks uit. Ik wil bij Jezus horen”.

Blij reed ik naar huis. Ondanks alles wat er door de corona-crisis anders is geworden, gaat de kerk toch door: Mensen horen het blijde nieuws. Mensen komen tot geloof en willen gedoopt worden. Het geeft me hoop om verder te gaan met het ondersteunen van de Albanese kerken. God is aan het werk en Hij laat zich echt niet tegen houden door corona of een lekkende badkuip….