GZB-Experience Colombia | 3

25 -26 november

Met verwondering van Ibague naar Medellin

Zaterdag 25 november wordt een lange reisdag in onze gezamenlijke bus met onze vriendelijke en betrokken reisgenoten pastors en kerkleiders Dianicio en Hernando.
In open connectie met de natuur en buitenlucht is er in dubbel opzicht (zeer) warme verbondenheid met elkaar. De 8 uur planning loopt uit op een reis van 13 uur. Des te meer konden we eerst genieten van het meer vlakke landschap met vruchtbare bebouwing en biodiversiteit. Al het vele fruit valt niet zomaar uit de lucht. Het tweede deel openbaart nog meer de fraaiheid van het berglandschap gevuld met veel groen tropisch woudgebied.Ondertussen hebben we enkele stops voor de inwendige mens (we lijden zeker geen honger, integendeel). En we komen onder de indruk van (recente) historische gebeurtenissen. Zo stopten we bij Armero waar in 1985 door een vulkaanuitbarsting en modderstromen meer dan 23.000 mensen omkwamen en bedolven werden.

Ook gestopt bij Hacienda Nápoles, waar drugsbaron Pablo Escobar zijn luxe landgoed had met o.a. een privédierentuin met dieren uit de hele wereld, zoals nijlpaarden. Maar ook een kart-circuit, een stierenarena en een privévliegveld. Nu is het een toeristische attractie.

Aankomst in Medellin

En zo rijden we afgemat maar voldaan af op de fascinerende verlichte gebouwen op de volgebouwde hellingen van Medellin (2 miljoen inwoners). Midden in de verkeersdrukte van het centrum bemerken we bij het rondkijken dat de Colombiaanse cultuur voor kerstverlichting, en zoveel meer erbij, al volop is uitgestald. Bij het seminarie FUSBC worden we hartelijk welkom geheten door ds. Gerrit Vreugdenhil en zijn vrouw Corine. Een heerlijke (meer Hollandse) maaltijd staat klaar. Er is even een korte eerste kennismaking. In het prachtige land is er nog de nawerking van de 70-jarige burgeroorlog die in 2016 eindigde. Er is nog veel geweld, cocaïnemaffia, corruptie en machtsmisbruik en een kloof tussen rijk en arm. Tegelijk heeft God ook hier Zijn kerk gevestigd en mogen gelovigen hier de naam van Jezus grootmaken en worden nieuwe kerkleiders gevormd. Door middel van diverse diaconale en theologische projecten ondersteunt de GZB de Presbyteriaanse Kerk.

Na de dagsluiting kunnen we naar onze kamers maar “willen jullie er wel mee rekenen dat, vanwege alle gebouwde huizen om het Seminarie het wel Colombiaans gezellig en luidruchtig blijft tot diep in de nacht en dat de auto’s en motoren blijven doorrazen. En vuurwerk zal er ook wel zijn. Dus oordoppen zijn wellicht een oplossing!” Enne….: Naast dat we ons in Gods handen weten, zijn er in het volledig ommuurde Seminariecomplex beveiligers aanwezig voor 7x 24 uur. Goede nacht en tot morgen 7.30 uur aan het ontbijt”.

Een bijzondere (kerk)dag

26 november

Mogelijk de dag waar we het meest naar uitkijken. In het programma staat: bezoek lokale kerk met lunch en we brengen met kerkleden een diaconaal bezoek aan de straatbewoners.

Maar wat nu? “We raden jullie af om je tassen mee te nemen. Je horloge, je sieraden en ook je mobile niet. Kortom alles wat aandacht trekt, neem dat niet mee!” Hoezo?

De kerk staat midden in een kwetsbare wijk waar veel verslaving, prostitutie en criminaliteit is. Medellín telt zo’n 7000 daklozen. We zullen er velen van tegenkomen in de overvolle straten tot bij de deur (hek) van de kerk. Het is niet altijd veilig, dus als groep goed bij elkaar blijven. Als kerk gebruiken we trouwens de omschrijving “bewoners van de straat”. We komen, zeer onder de indruk en verbijsterd over alles wat we zien en horen, veilig bij de kerk en worden door een smalle opening in het ijzeren hekwerk binnengelaten en hartelijk ontvangen en begroet door alle aanwezige kerkleden. We gaan de trap op en komen aan de straatzijde uit voor de toegangsdeur van de kerkzaal en de bijgebouwen. We zien in de kerk enkele muzikanten en een paar leden. Komen er nog meer?
“Jawel, maar in ons bijgebouw is er nog zondagsschool, daar zijn ook ouders bij. En er is een studiegroep bijeen met toerusting en bezinning op het ambt. Want we willen graag (nieuwe) ambtsdragers en medewerkers “werven”.

De kerkzaal loopt meer en meer vol en ieder begroet elkaar en ons. Ds. William Urango loopt eveneens met zijn vrouw en dochter in de kerk rond. Muziekgeluiden en verkeersherrie vanaf de straten blijven onverminderd. Alle deuren en ramen staan (en blijven) open. Zo gaat dat. Gelukkig zijn er flinke geluidsboxen in de kerk en wordt in tempo doorgepraat en gezongen.

Hoe verloopt de dienst?

• De muziekgroep begint met een lofprijzingsmoment.
• De “kerkdirigente” neemt plaats achter het katheder en begroet gemeenteleden, leest psalm 32, spreekt een gebed uit en bidt om een zegen voor de dienst.
• Enkele gemeenteleden lopen naar offerblokken toe. Zij spreken uit waarvoor zij dankbaar zijn (ook dat wij op bezoek zijn) en geven een getuigenis en een extra gift.
• De predikant noemt de schriftlezingen van het Oude en Nieuwe Testament.
• De lezingen worden per vers afgewisseld door predikant en gemeente.
• Een gemeentelid bidt voor de opening van het Woord.
• De predikant begint vrij te preken, van en rondom de preekstoel.
• Aansluitend aan de preek wordt gebeden.
• Dan komen de diakenen en bidden eerst voor de collecte.
• Na de collecte komen 2 gemeenteleden naar voren. Zij worden voorgesteld om opgenomen te worden in de gemeente en zij geven een ja-woord op diverse vragen.
• Zij krijgen beloften, gebed en een toespraak. Daarna omhelzing door oudsten.
• Onze lokale begeleider en moderator ds. Dionicio houdt een toespraak over de verbondenheid met de kerken wereldwijd en de betrokkenheid tot en van de GZB.
• Als groep worden we nog kort voorgesteld en toegesproken. Wij spreken de gemeente wederkerig toe en zingen een Nederlands geloofslied, “Ik stel mijn vertrouwen op de Heer mijn God”.
• Er is een voorbedemoment. De gemeenteleden geven aandachtspunten aan en een gemeentelid spreekt de genoemde wensen uit.
• De predikant geeft de zegen mee en we zingen nog een zegenlied.

Daarna volgt in de kerkzaal direct een begroeting en omhelzing van alle leden aan elkaar en volgt er een hartelijke en enthousiaste uitwisseling. We zijn ruim 3 uur verder.
Onder het genot van een kop koffie maken we een grote kring met ongeveer 15 gemeente-vrijwilligers die betrokken zijn bij het diaconale werk.

We krijgen informatie over Rescatarte (het diaconale werk):

1. Ontmoeting met straatbewoners met als missie: Red jezelf van de straat naar het huis van de Heer.
2. Wat kunnen wij doen voor mensen in onze omgeving waar niemand oog voor heeft? Zorg voor mensen aan de rand van de samenleving. Douches, persoonlijke aandacht, kleding, extra voeding. (Somos Diaconos)
3. Centrum om naar elkaar te luisteren. Aandachtspunten: nood, medische en geestelijke zorg.

N.B. De oudsten/c.q. kerkenraadsleden gaan verder in een eigen vergadering.

Met een vrijwilligersgroep van de gemeente is een bezoek aan de straatbewoners gepland. Uitdelen van chocolamelk en broodjes. We krijgen instructie. En de chocolade wordt in 2 grote pannen klaargemaakt + de zakken met broodjes. We bidden voor de actie om bewaring en zegen om iets te mogen betekenen voor de straatbewoners. Met de twee pannen, bekers en broodjes lopen we naar enkele kruispunten. De toeloop is enorm. Van dichterbij is de schrik groter van wie langs komt en iets nodig heeft. Verweesde blikken in de oogkassen, vaak met minimaal passende en totaal onverzorgde kleding, of lichamelijke kwetsuren. Vluchtelingen(gezinnen) zonder dak boven hun hoofd uit Venezuela op weg naar de V.S.!
Maar er is ook dankbaarheid voor drinken en een broodje wat zeer welkom is. Een hand op de schouder of een box met de vuist. En soms het zoeken naar enige hulp voor onderdak en troostende hulp om even te luisteren en te spreken of een zegen mee te geven of een gebed uit te spreken. Binnen een uur is alles op. De impact van de situatie van de straatbewoners zijn zeker niet voorbij. Terug in de kerk delen we onze indrukken. En leggen we alles in de handen van God.

Na het avondeten in het Seminarie wisselen we de bevindingen, vragen en afwegingen verder uit, mede vanuit het bespreken van Psalm 72 en de houding van Jezus en de wetenschap dat (juist) het verlorene voor de Heere God telt. Uiteindelijk voelen we ons bemoedigd door de bijzonder hartelijke band en geestelijke verbondenheid met elkaar in de groep en alle Colombiaanse broeders en zusters. We mogen leven onder de trouw en nabijheid van God, die ons roept om met Zijn barmhartigheid om te zien naar de mensen die Hij op onze weg plaatst.