Kees en Claudia Geluk

Slavin

Toen hij jong was, was hij voetballer bij Saprissa, de voetbalclub van San José. Zeg maar het Ajax van Costa Rica. Iemand die het al jong ver geschopt had. Tegenwoordig is Ricardo Salazar predikant van een bloeiende evangelische kerk. Gisteren hadden we één van onze ontbijtsessies aan het seminarium. Deze keer vertelde Ricardo Salazar hoe ze in hun kerk iets willen betekenen voor de buurt waar ze zich bevinden. “Zolang wij hier zijn als kerk, kan het niet zo zijn dat er mensen in deze buurt honger lijden.” Het welzijn van de buurt gaat deze kerk aan het hart.

“Zolang wij hier zijn als kerk, kan het niet zo zijn dat er mensen in deze buurt honger lijden.”

Allerlei verhalen kwamen er naar voren. Eén ervan wil ik hier delen. De kerk van Salazar is in contact met de kinderbescherming. Om kinderen die geen gezonde thuissituatie hebben te kunnen opvangen in gezinnen uit de kerk. Op een keer was er een Chinees meisje. Ze was al zo’n tien jaar in Costa Rica. Wat er precies gebeurd is, is in nevelen gehuld, maar wat ze meegekregen hebben is dat de moeder het meisje in een gokwedstrijd had ingezet en dat ze toen verloor. Het meisje werd meegenomen naar Costa Rica en werd in die tien jaar ingezet als (werk)slavin in een kelder. Tien jaar zonder sociaal leven. Ze sprak geen Spaans. Ze huilde de hele dag. Er was geen contact mee te krijgen. Na ongeveer een jaar kwam ze uit dit dieptepunt en kon je een goed gesprek met haar hebben. Ze bleef heel verlegen en teruggetrokken, maar er ontstond wel meer vertrouwen. Op haar achttiende zou ze van de kinderbescherming zelfstandig verder moeten. Maar dat was echt geen optie, dus er werd een uitzondering gemaakt. Ze bleek buitengewoon intelligent te zijn. Ze haalde haar Mandarijn op en kon geld gaan verdienen als vertaalster tussen Spaans en Mandarijn.

Op een zeker moment besloot ze naar China te gaan. Iedereen vroeg: “Wat moet je daar in China?” “Ik wil graag dit verhaal afsluiten.” Ze ging op bezoek bij haar familie, ondanks wat anderen daar van vonden. Uiteindelijk bleef ze maar de helft van de tijd die ze ervoor gepland had. Het was geen geweldige ervaring, maar het hielp haar wel dit hoofdstuk af te sluiten. En zoals ze zelf zei: “Om mijn familie te vergeven”. Maar daarna ging ze terug: “Mijn thuis is nu Costa Rica”.

“Vandaag de dag is ze een getrouwde vrouw, een lieve moeder”, zegt de predikant zichtbaar geëmotioneerd. “Wat ik nou zo geweldig vind, is dat ze ook op de hoek van de straat van San José had kunnen eindigen. Nu heeft ze een restaurant samen met haar man. Ik had haar gezegd dat ze een goede moeder zou worden. Regelmatig stuurt ze me foto’s van haar kind, alsof ze wil zeggen: ja, dat klopt. Ik ben een echte happy-clappy christen, houd van zingen en enthousiasme enzovoorts. Maar we hebben ook momenten nodig, waar we het Evangelie weerspiegeld zien, gematerialiseerd zien worden in dit soort verhalen.”

"We hebben momenten nodig, waar we het Evangelie weerspiegeld zien worden in dit soort verhalen.”

Word Zendingsmaatje!

Ben je geïnspireerd door de verhalen uit de wereldkerk en wil je graag betrokken zijn? Word dan Zendingsmaatje van één van onze zendingswerkers en ondersteun ons werk!

Ja, ik doe mee