Kerk in de rosse buurt

Vlakbij de kerk is er een treinstation, een terminal van bussen en een markt. Rondom die markt zijn er veel zwervers en zijn er problemen met drugs. De kerk ligt op een overgang naar een wat rustigere wijk. Al een paar jaar maakt de kerk gebruik van een gebouw dat verscholen ligt achter een muur met rolluiken erin. Op het moment dat die rolluiken niet open zijn, zou je niet direct vermoeden dat er een kerk is. Bij ons allereerste bezoek moesten we even bellen of we echt op de goede plek waren.

De antwoorden op het eenvoudige interview waren behoorlijk eensluidend: het grootste probleem in dit blok is dat er ’s avonds en ’s nachts veel overlast is van prostitutie door travestieten. Dat gaat gepaard met drugsproblemen, gevechten over wie de “eigenaar” is van een bepaald hoekje van de straat en obsceen gedrag. Eén van de leiders krabde zich achter het oor toen doordrong dat hun kerk midden in een rosse buurt staat: dan is de huur wel erg aan de hoge kant!

De wandeling door de wijk heeft als doel om er achter te komen hoe de kerk diaconaal en missionair present kan zijn in de wijk waar de kerk zich bevindt. Dat is in dit geval best een dilemma. Als de mensen aangeven dat de prostitutie door de travestieten het grootste probleem is, zou je deze mensen helpen door te zoeken naar mogelijkheden om de wijk te “fatsoeneren”. Maar ja, wat is dan het Evangelie dat je communiceert richting de mensen die in de prostitutie terecht zijn gekomen? Een andere optie is om juist de kant van deze mensen te kiezen, hen op te vangen en proberen hen uit de prostitutie te helpen. Maar je kunt natuurlijk ook verwachten hoe de mensen uit de wijk zullen reageren, zodra deze mensen gaat helpen. Eén van de leiders vertelde dat ze een keer één van de travestieten wat te eten had gegeven. Toen werd ze uitgescholden door een buschauffeur. Die vond dat ze deze mensen niet moest verwennen. Dan raak je er nooit vanaf.

Lastig. Wat je ook doet, je wordt door de hond of de kat gebeten. De kerk heeft nog geen definitieve beslissing genomen waar ze haar pijlen op wil richten. Wij hebben maar geadviseerd om niet gelijk met het grootste probleem te beginnen. Het lijkt ons belangrijk eerst een band op te bouwen met de wijk waar de kerk staat. Tijdens de interviews bleek dat de mensen een enorme behoefte hadden om hun verhaal te delen. Een deel van de bewoners is bejaard. Een groep die mogelijk de wijk in de loop van de tijd heeft zien verpauperen. Wat nu als je bijvoorbeeld eerst begint met koffieochtenden voor deze ouderen, waar ze hun verhaal kunnen doen en even wat afleiding hebben? Het is goed om te beginnen het leven te delen met de mensen waar de kerk staat. Niet alleen op zondag naar deze plek gaan voor worship en een preek, maar echt verwortelen in de wijk. Daarvoor hoef je niet gelijk het grootste probleem van de wijk aan te pakken. Vanuit de Bijbel kun je zo’n benadering motiveren vanuit de gedachte van incarnatie: in Jezus kiest God ervoor om het leven met ons te delen. Vóór Jezus verkondigt, wonderen doet en de weg van het kruis gaat, deelt hij dertig jaar van zijn leven. Genoeg tijd om er achter te komen of er onder de oppervlakte van wat er gezegd wordt nog meer zit waar je iets voor kunt betekenen…