Niet huilen, maar helpen

Tekst: Arie van der Poel

Homs, in Syrië, is in de burgeroorlog zwaar belegerd geweest en dat is echt overal te zien. Hele wijken zijn weggevaagd en bijna nergens vindt nog herbouw plaats. Je ziet vooral veel triestheid en menselijke ellende. Toch zijn gemeenten niet zonder hoop. Ds. Ibrahim: 'Christus is onze Held.'

Sinds 2019 was het niet meer gelukt om een visum voor Syrië te krijgen en ook nu was het weer spannend of het visum zou worden afgegeven. Na een paar goed bestede dagen met onze werkers en partners in Beirut (Libanon) kwam een aantal weken geleden dan toch het verlossende telefoontje: het visum is er!

Zo kon ik de volgende morgen vroeg, samen met mijn Franse collega uit Straatsburg, de grens over om onze Syrische broeders en zusters op te zoeken, hen te bemoedigen en met en voor hen te bidden. We gingen ook om te horen en te zien hoe het met hen gaat en wat het betekent om kerk te zijn in een land dat letterlijk in puin ligt, een land waaruit miljoenen mensen reeds gevlucht zijn en waar de meeste achterblijvers ook vertrekken, als ze de kans krijgen.

Blijf bidden

In Homs is de kleine presbyteriaanse gemeente van ds. Adon actief. Hij is nog jong en staat in zijn eerste gemeente. ‘Ik weet me hier geroepen en de kerk is de enige die nog hoop kan bieden aan de mensen’, zo zegt hij. Met een klein en toegewijd team wil hij er zijn voor de mensen om vanuit het Evangelie troost en perspectief te bieden.

Met geld van Draagt Elkanders Lasten (RD-actie) worden christenen en moslims geholpen met medicijnen en wordt een financiële bijdrage verstrekt voor een medische behandeling. Dr. Abir, een betrokken, vrouwelijke, christelijke arts, coördineert dit werk met de treffende naam Presbyterian Healing Hand.

Het is ontroerend om te ervaren hoe deze broeders en zusters ons bezoek waarderen. Ze zijn er dankbaar voor dat we niet alleen maar geld sturen, maar dat we hen komen opzoeken en echt naar hen luisteren en tijd voor hen nemen. ‘Jullie komst betekent ontzettend veel voor ons en geeft ons nieuwe moed en motivatie om door te gaan’, zeggen ze, als we na samen gebeden te hebben afscheid van hen nemen. ‘Breng onze dank over aan de broeders en zusters in Nederland en blijf vooral voor ons bidden.’

Zelf bemoedigd door deze ontmoeting, rijden we richting Aleppo en onderweg zien we opnieuw overal verwoesting en vernieling. Hoe houd je hier in vredesnaam de hoop levend?

Zwaar leven

Onderweg van Homs naar Aleppo passeren we talloze checkpoints van het leger. Overal zijn kapotgeschoten huizen, fabrieken, winkels, verlaten dorpen en stadjes. Onvoorstelbaar en onheilspellend. Voor de oorlog was Aleppo een levendige smeltkroes van culturen; moslims, Joden en christenen leefden hier vooral vreedzaam naast elkaar. Joden zijn er al lang niet meer en van de veelal Armeense christelijke bevolking is er naar schatting nog ongeveer een kwart over van de destijds zo’n 300.000 mensen in deze miljoenenstad.

De hevige gevechten en zware bombardementen, met daarbovenop begin vorig jaar de zware aardbeving, hebben diepe sporen getrokken in deze ooit prachtige stad. Wie kans zag, is intussen vertrokken en de achterblijvers doen hun best om te overleven.

Wij zijn hier om onze partners te bezoeken: kleine Armeense gemeenten met mooie namen als Bethel, Immanuel, Church of Christ en de presbyteriaanse Arabische gemeente van ds. Ibrahim. We ontmoeten gedreven voorgangers en een actieve vrouwengroep. We bezoeken de wekelijkse kinderclub en medische klinieken van zowel de Armeense als de Presbyteriaanse Kerk. En overal hoor je: ‘het leven is zwaar, gemeenteleden vertrekken’, maar ook: ‘alleen God kan uitkomst brengen, we vertrouwen op Hem’ en ‘we willen er zijn en blijven voor de mensen in nood en helpen’.

Blijven

Zo zijn ook ds. Bchara en ds. Ibrahim op hun post gebleven. En dr. Khayat geeft met zijn artsenteam leiding aan de medische kliniek vlak bij de kerk, terwijl hij elders veel meer kan verdienen. We spreken straatarme moslimpatiënten die nergens geholpen werden, maar hier tot hun verrassing door christenen goede zorg krijgen en zeggen: ‘Hier word ik voor het eerst echt als mens gezien.’ Hier is een christelijke gemeente actief die met een boodschap van hoop uit liefde omziet naar de ander in nood.

Zowel ds. Ibrahim als ds. Bchara is tijdens de jarenlange belegering van Aleppo op hun post gebleven, ook toen Al Nusra en IS heel dichtbij kwamen. Tijdens de hevige aardbeving die begin vorig jaar ook Aleppo zwaar trof, stonden deze voorgangers vooraan om te helpen. Het kerkgebouw van ds. Ibrahim werd tijdens de oorlog zwaar getroffen. ‘En toen zijn we gaan samenkomen in de huizen van gemeenteleden die nog overeind stonden, met soms wel vijftig mensen in een kamer. We voelden sterk dat wij moesten blijven. Mijn vrouw en ik besloten om niet te huilen maar te helpen. God heeft ons hier geroepen en Hij heeft ons al die jaren vastgehouden en voor ons gezorgd.’ Intussen is de gemeente gegroeid en wordt de zondagse dienst bezocht door zo’n kleine tweehonderd mensen.

Kostbaar moment

Ds. Ibrahim: ‘Als alles zo maar een beetje voortkabbelt, gebeurt er meestal weinig, maar als het er echt op aankomt, gaat God Zelf grote dingen doen en is er zegen. Ik ben absoluut geen held, maar Jezus Christus is onze Held en van Hem verwachten we het.’ Met onze broeder Ibrahim en het artsenteam van de medische kliniek bidden we voor elkaar, staand in een kring met de armen om elkaar heen geslagen. We danken God voor wie Hij is en bidden voor elkaar als leden van het lichaam van Christus. We bidden om wijsheid, kracht om het vol te houden, we bidden om Zijn zegen voor onze broeders en zusters. Een kostbaar moment waarin je de aanwezigheid van Gods Geest sterk opmerkt.

Opnieuw ervaar je hoe belangrijk het is om er te zijn, om te luisteren met je hart, de tijd te nemen om hun verhalen te horen, om samen te bidden en zo te laten zien dat we deze dierbare en toegewijde broeders en zusters niet vergeten zijn. Ook zien we wat het kost om Hem te volgen en horen we hoe God juist in de nood heel dichtbij kan zijn.

Vrede

We sluiten ons bezoek op zondag af met een indrukwekkende dienst in de inmiddels gerestaureerde kerk van ds. Ibrahim. We zingen samen, we bidden samen, samen worden we bemoedigd en gevoed door Zijn Woord en gaan we zo te midden van alle misère toch heen als gezegende mensen, met de woorden van Numeri 6:24-26: ‘De HEERE zegene u en behoede u! De HEERE doe Zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig! De HEERE verheffe Zijn aangezicht over u en geve u vrede!’

Dit verhaal verscheen eerder in de Waarheidsvriend.