GZB-Experience Colombia | 6

1 december en afsluiting

“DOOR ELKAAR GESCHUD”

Vandaag, vrijdag 1 december, zien we uit naar het bezoek aan het (diaconale) project “Prea Los Alpes”. Op de eerste dag van de reis hebben we al kennis gemaakt met leider ds. Germán en enkele medewerkers. In een kansarme en onveilige krottenwijk van Bogota willen zij een veilige plek bieden voor kinderen en jongeren. Wat gaan wij zien en ervaren? Hoe geef je gestalte aan het doel “om de onbereikbaren te bereiken”?

We stappen samen met pastor Hernando en Tim Verduin, voorheen regiocoördinator van de GZB, in 4 auto’s van gemeenteleden. N.B. Dat is best bijzonder want het aantal autobezitters is best gering. Toch zijn er 4 beschikbaar. Eén van de leden heeft daarvoor een vrije dag genomen. En een ander kent de route niet, maar waagt het er op om ons toch te rijden. En het is geen sinecure om door het drukke chaotische verkeer de weg te vinden en de kuilen en ander verkeer te ontwijken. Stijl bergop wordt het nog gekker. De betonplaten zijn gebroken of verschoven of niet aanwezig. We worden heftig DOOR ELKAAR GESCHUD. Maar dicht naast elkaar vangen we de schokken gemakkelijk op!

Geschokt wat we om ons heen zien, lopen we langs een houtvuurtje midden op de weg langs een varken en diverse honden naar de ingang van de kerk en het clubgebouw. Daar is een hartelijke en vriendelijke begroeting met enkele medewerkers en een grote groep kinderen. Ds. Germán en de lerares-gids tonen een opvallende liefdevolle band met de kinderen die regelmatig een arm om zich heen krijgen.

Het Prea-project
In totaal worden 67 kinderen uit de wijk opgevangen, zijn er zo’n 50 vrijwilligers en 2 docenten. Het is best een mooi verzorgd Wijkcentrum. Zo’n 7 jaar geleden werd het project gestart en in de loop der jaren is het kerkelijk centrum best wel fraai uitgebouwd dankzij de steun van de GZB en EO-Metterdaad.
De wijk wordt stuk voor stuk opgebouwd en bewoond. Mensen trekken vanuit plaatsen waar het onveilig is naar de stad, waar nog braakliggende (berg)grond is. Met een eerste opzet van wat golfplaten “bemachtigen” ze een woonplek. Er zijn in eerste instantie geen voorzieningen. Langzamerhand ontstaat een volgebouwde (sloppen)wijk met allerlei onveiligheid en onzekerheid. De kerk wil daar (diaconaal) aanwezig zijn voor de opvang van kinderen die maar een halve dag naar school gaan. De kinderen die onbereikbaar zijn willen ze bereiken. Met het Prea-programma (programma voor Educatie en vorming), met als insteek “een veilige plek bieden” is er naschoolse opvang, huiswerkbegeleiding, krijgen kinderen een voedzame maaltijd en lessen over omgaan met elkaar en anderen. Ze leren door de lessen over gedrag en Bijbelse waarden dat er hoop is voor het leven i.p.v. ellende of het harde straatleven. Ook gelden regels voor gepast gedrag en goede uitstraling (kleding), zodat de eigenwaarde kan toenemen.
Belangrijk is ook: “we willen kinderen van de risicovolle straat houden en ze beschermen tegen slechte invloed. De kinderen ervaren de warmte van deze gemeenschap, doen allerlei spelen als tafeltennis, muziek en de zorg voor een tuintje.”
We hoorden als reactie: “Ik voel me hier rustig” en “Het is leuk en veilig met elkaar”.

Ds. Germán plaatst de kinderen in het midden en is dankbaar dat deze kinderen al jaren zo mogen leren en bewaard worden voor het kwaad van de straat. Elk kind dat niet in een verloren positie komt geeft veel blijdschap en is alle inzet waard. We lopen nog een stukje door de wijk (let op je spullen!!) met de leerkrachten en de jongste groep. Ds. Germán vangt de oudere kinderen op voor de gedragslessen (dat is voor hem belangrijk).
Wij zien de massa’s op elkaar gebouwde zogenaamde woningen in een mooi berglandschap. Owee als het hard gaat regenen!
We zien de rijksschool en een zogenaamd speelplein met allerlei keien en viezigheid. Maar de kinderen zijn enthousiast aan het spelen. Zij zijn blij met het minimale en de geborgenheid die zij ervaren. De leiding is blij om dat te geven met de motivatie en inzet om er “altijd” voor het te zijn naar het voorbeeld van de Here Jezus.

We delen kaarten, kalenders, een klompje, snoep en kleding (aan de leiding) uit. Met dankbaarheid en verwondering nemen we warm afscheid van leiding en kinderen.

De afdaling is nog meer bizar dan dat je meemaakt in de Europese Alpen. Het gaat allemaal goed met dank voor de bescherming van God waarvoor we hebben gebeden. In de inmiddels vertrouwde kerkruimte vlakbij ons hotel staat weer een heerlijke maaltijd klaar die we genieten met enkele gasten van de gemeente. We nemen dankbaar en gewaardeerd afscheid van onze meetrekkende pastor Hermano.

We gebruiken een kort evaluatiemoment om onze indrukken en ervaringen van de reis te delen. We moeten zeker het nodige verwerken en een plek geven.

• De kerk van Colombia confronteerde ons met uitgestoken handen naar de onbereikbaren.
• Vooral gedreven voor wat wel kan of wat God op onze weg plaatst met het belijden: Heb God en je naaste lief met heel je hart..
• Is de opdracht en navolging van Christus eigenlijk in Nederland wel anders dan in Colombia?
• En waar gaat het om bij ons in ons Christenzijn en Kerkzijn?
• Wat is onze les van deze reis?

Van de Colombiaanse reisbegeleider kerkleider Dionicio kregen tijdens de terugreis nog het volgende nabericht:

Mijn geliefde broeders en zusters:
Het is een ware vreugde jullie te hebben ontmoet en een beetje tijd met jullie te hebben gedeeld. Ieder van jullie heeft ons hart gemarkeerd met iets positiefs over wat God in jullie doet. Jou zien, naar je luisteren en delen, versterkt ons ons geloof, geeft ons veel vreugde en vervult ons met voldoening bij het zien van het werk van de Heer en uw gezindheid, ook uw gevoeligheid voor God en uw dienstbaarheid aan Zijn werk. Wanneer u terugkeert naar uw land, breng dan alstublieft de groeten aan uw families en uw kerken die in onze harten en in onze gebeden zijn. Gelukkige terugkeer.