De kerk als schuilplaats

door Arie van der Poel, regiocoördinator bij GZB

Het is dinsdagavond 7 februari, de dag na de verwoestende aardbeving in Turkije. Ik heb een uiterst vermoeide ds. Ibrahim Nseir uit Aleppo aan de telefoon. Ibrahim is predikant van de presbyteriaanse gemeente in Aleppo. Hij had de afgelopen 38 uur nauwelijks geslapen. Was steeds in touw geweest. Mensen opgevangen die na de eerste aardbeving de straat opgerend zijn: huilende kinderen, moeders in paniek, vaders en mannen die niet weten wat te doen. Gebouwen die instorten, stofwolken. In het donker en de kou, midden in de nacht. Verbijstering alom na het schudden van de aarde.

Nseir is een echte leider en een pastor tegelijk. Al twaalf jaar is hij op z’n post gebleven in Aleppo. Tijdens de lange en wrede burgeroorlog, de moordpartijen van Al Nusra en Islamitische Staat die op een gegeven moment heel dichtbij waren gekomen. Tijdens de belegering van Aleppo, tijdens de bombardementen, de clusterbommen. Te midden van alle verwoestingen en ingestorte gebouwen: ds. Nseir bleef op z’n post. “Ik weet me hier geroepen om te dienen, om de mensen te helpen en te troosten. Om Hoop te bieden en het Goede Nieuws van Jezus Christus te blijven verkondigen.”

En dan nu: de verschrikkelijke aardbeving van 7,8 op de schaal van Richter. Weer al die instortende gebouwen, het gegil, de paniek. Mensen die hun huizen niet meer in kunnen omdat deze zijn ingestort. Of mensen die hun huis niet meer in durven omdat ze bang zijn voor nog een beving of een naschok. Mensen die in de kou van de winter in Aleppo buiten blijven. Proberen te slapen bij een vuurtje of onder een deken.

“O God, waar bent U ? Hoe lang moeten wij nog lijden? Ziet u ons niet en bent u ons vergeten?“ Het zijn vragen die zich opdringen en die zich niet altijd laten onderdrukken.

Veilige schuilplaats
Maar er moet ook gehandeld worden. Gewonden moeten naar het ziekenhuis worden gebracht. Moeders met kleine kinderen en ouderen hebben onderdak nodig. Ds. Nseir maakt de klaslokalen van Aleppo Christian College beschikbaar: aan de rand van de stad en eigendom van de kerk. Hier kunnen de vele ontheemden schuilen en krijgen ze te eten en zijn er dekens. Inmiddels zijn er zo 632 mensen opgenomen, vertelt hij. De school van de kerk als shelter: een veilige schuilplaats.

De presbyteriaanse kerk in Aleppo is eigenlijk maar klein maar ze doet en betekent veel. Ze helpt in de naam van Jezus Christus en in navolging van Hem mensen in nood. Moslims en christenen beide, zonder aanziens des persoons.

Wat het meeste nodig is nu, vraag ik hem. “Meer medicijnen, geld om te kunnen blijven opereren, voedsel, brandstof en eten. Er is zoveel nood, eigenlijk is er gebrek aan alles. Mensen hebben huizen verloren, missen omgekomen familieleden, zijn soms alles kwijt, getraumatiseerd." Ds. Nseir doet wat hij kan “maar ik kan niet iedereen helpen. Ik kan niet alle 632 mensen alle aandacht geven die ze nodig hebben.” Wat hij wel kan doen? “Luisteren, een arm om iemand heenslaan, er voor hen zijn en samen bidden. Bidden om kracht, wijsheid en uitkomst in de nood."

Bidden
Hij bedankt heel hartelijk voor de hulp en het meeleven uit Nederland. “Het doet zo goed om te weten dat we niet vergeten worden. Dat er christenen wereldwijd voor ons bidden en ons willen helpen. Breng onze dank over aan de gemeenten die jullie steunen om ons te helpen", zo vraagt hij aan het eind. Als ik vraag of het goed is dat ik voor hem zal bidden zegt hij onmiddellijk 'ja'. En zo bidden we samen via de telefoon: in Aleppo en in Amersfoort. Samen voor Gods troon in de vaste wetenschap dat Hij ons hoort. Bidden om kracht, volharding en uitkomst voor de vele ontheemden, mensen in angst en onzekerheid over het lot van hun dierbaren, mensen die dierbaren hebben verloren en mensen die alles kwijt zijn. Maar ook voor deze herder: dat hij het mag volhouden en tot zegen zal zijn voor velen!