Gijsbert en Jenneke Wolvers
De kandelaar verschiet van kleur
Tien zondagen bivakkeerden mijn vrouw, Jenneke, en ik in Engeland voor onze zendingsopleiding. Tien keer bezochten we op zondagmorgen een Engelse kerk in de ruime omgeving waar we woonden. Acht keer in een baptisten- of evangelicale gemeente, van zeer strikt tot wat wilder in liturgie of aanloop naar de prediking. Twee keer in een anglicaanse kerk. De verschillen waren groot. Niet in Bijbelgetrouwheid, maar één ding viel wel op: de Engelse kerk verschiet van kleur.
Neem de anglicaanse dorpsgemeente vlakbij het zendingscollege. Liturgisch was het thuiskomen, met het orgel die prachtige Engelse hymnen zingen. Ook de preek kon er alleszins mee door, over Jezus die op het water liep, door de lekenpredikster, tevens organiste. De vrouwelijk vicar verzorgde op dat moment de kinderviering met twee kinderen van twee echtparen van de zendingsopleiding.
Maar de samenstelling van het kerkpubliek! Behalve de drie stellen en één single van het zendingscollege waren de maximaal twintig autochtone Britse kerkgangers allemaal minimaal 65 jaar. Is dit de toekomst van kerkelijk Engeland?
Toegegeven, de Strict Baptist Church in de plaats van een groot Londens vliegveld was goed gevuld. Mannen keurig in pak, gerokte vrouwen met grote flaphoeden. Het zingen is zoals gebruikelijk indrukwekkend, want vierstemmig, net als het lange gebed, waarin ook missionaire bewogenheid doorklonk. Maar het strak voorbij lopen aan de allochtone handelaren die op de dag des Heeren nog een grijpstuiver probeerden te verdienen, toonde weinig opening naar buiten toe.
Dan de drie baptistenkerken waar we waren. In alle drie waren volop gekleurde Engelsen aanwezig; zij vormden soms zelfs de helft van de kerkgangers! Hun leeftijd lag ook aanzienlijk lager dan die van de blanke Engelse kerkbezoekers. “Toen wij hier kwamen, was de gemeente alleen wit, maar gelukkig is er nu meer etnische diversiteit”, vertelde een vrouw in een van deze gemeenten, onder de rook van Londen. En in een Londense ‘refo-baptistengemeente’ kregen wij brood en wijn aangereikt door een ‘zwarte Afrikaan’. Gods kerk is van alle plaatsen!
Wij Westerlingen zijn – terecht – bang dat God de kandelaar uit West-Europa wegneemt. Untergang des Abendlandes, zoals een boektitel zegt. Inderdaad lijden veel protestantse en rooms-katholieke kerken in Engeland, Frankrijk, Duitsland en ons eigen land aan een enorme kaalslag. Maar de immigranten vullen de gaten op, vaak met eigen kerken. In Engeland gaan zeker een half miljoen migranten naar zwarte kerken. In Nederland wonen 1 miljoen christenimmigranten! God neemt Zijn kandelaar niet weg, hij verschiet hooguit van kleur.
Verhalen uit het werkveld
Gijsbert en Jenneke Wolvers voelen zich geroepen kinderen in Albanië het Evangelie van de Heere Jezus Christus te vertellen. Dat deden zij eerst met hun kinderen, met kinderen in de klas en met de kinderen uit hun buurt. Nu in een land waar de meeste kinderen niets van het christelijk geloof weten. Werken in het Koninkrijk van God is een rode lijn in hun leven.
.jpeg?width=575&height=345&crop=51%2C281%2C1449%2C854&format=jpeg&dpr=1.0&signature=0a7fdf94af1139c3a0442c8633e3c6c4cbc947a8 "WhatsApp Image 2024-09-23 at 21.56.25 (2)")
