Afscheid Jaap Haasnoot

Ha Jaap, zou je jezelf willen introduceren? 
Ik ben Jaap Haasnoot, 56 jaar, getrouwd met Mirjam. We hebben vier zoons, drie schoondochters en drie kleinkinderen. Het is prachtig om opa te zijn! Ik was tot heel recent ‘Coördinator leren en opleiding’ bij de GZB.

Hoe is ooit je interesse voor zending ontstaan?
Toen ik theologie studeerde had ik een docent die zelf bijbelvertaalwerk had gedaan in Papoea. Door zijn verhalen kwam ik op het spoor van bijbelvertalen en dat sprak me enorm aan. Dat heeft er uiteindelijk toe geleid dat we in 1996 werden uitgezonden via Wycliffe Bijbelvertalers - en ook een beetje via de GZB - voor een bijbelvertaalproject in de Shekkacho-taal in Ethiopië.

Je hebt jarenlang in het buitenland gewerkt. Vertel daar eens meer over. Wat heb je zoal gedaan?
We bleven tot 2005 in Ethiopië en daar hebben we op allerlei manier het vertaalwerk ondersteund. Het is mooi om zo de kerken daar te kunnen toerusten via de Bijbel in de eigen taal. Na een periode van vijf jaar in Nederland gingen we opnieuw naar Afrika met een deel van ons gezin. Nu naar Zuid-Soedan. Mirjam en ik gaven daar les aan een opleiding voor voorgangers en kerkelijke werkers van de Anglicaanse kerk. Dat was een bijzondere tijd. Er zijn enorm veel problemen in Zuid-Soedan en de kerk is een van de weinige organisaties die altijd maar door blijft gaan. De kerk is vaak een baken van hoop in donkere omstandigheden. Het was een voorrecht om kerkleiders te helpen groeien in visie, kennis en vaardigheden om zo tot zegen te kunnen zijn voor hun gemeenschappen. Na deze periode was ik zes jaar lang regiocoördinator van de GZB voor oostelijk Afrika.

Wat is een van je mooiste herinneringen?
Tja, dat is heel moeilijk kiezen! Laat ik die keer noemen dat ik in 2012 op bezoek was om in Adol - in Zuid-Soedan - een training te verzorgen. Ik mocht zondag preken in de dienst onder de mangoboom op het dorpsplein. Ik had gekozen voor het verhaal uit Genesis 16: Hagar die samen met Ismaël terug naar Egypte wil gaan. Er werd ademloos geluisterd naar dit verhaal. Voor velen van hen was het niet bekend. En het sloot heel sterk aan bij hun Dinka-cultuur. De vrouwen daar wisten hoe het was als tweede of derde vrouw van een man. En dan zegt Hagar: U bent de God Die naar mij omziet! Die boodschap kwam in die situatie écht binnen. Dat was indrukwekkend.

Je bent zelf veel met leren bezig – ook binnen de organisatie. Wat heb jij geleerd de afgelopen veerien jaar?
Te veel om op te noemen. Ik heb vooral veel geleerd van zusters en broeders in Afrika. Van hun veerkracht en hun vertrouwen op God. Juist in moeilijke omstandigheden. Maar ik was ook vaak onder de indruk van hun gastvrijheid. Van het feit dat ze alles wat ze hebben delen met familie en vrienden en ook van de veelkleurige manieren waarop we God kunnen loven en prijzen. Dat is een spiegel voor mij: hoe laat ik in een Nederlandse situatie zien dat ik enthousiast ben over God en hoe deel ik iets van Jezus’ liefde met anderen? En daarnaast zijn er de alledaagse ervaringen van Afrika die me ook nog steeds bijstaan: als iets kapot is gegaan, kun je het (bijna) altijd fixen, en als plan A mislukt, dan doen we gewoon plan B.

Wat zou je willen zeggen tegen mensen die er weleens over nadenken om te worden uitgezonden via de GZB?
Zet een stap vooruit! Praat erover met anderen in je gemeente, ga naar een GZB-infobijeenkomst en onderzoek of dit Gods weg is met jouw of jullie leven. Tegelijk moet je wel weten dat er een paradox is als je uitgezonden wordt: aan de ene kant moet je dingen opgeven zoals vriendschappen, carrière of een mooi huis. Aan de andere kant ontvang je meestal ook heel veel: nieuwe vriendschappen, vervulling in je werk en een totaal andere woonsituatie.

We vinden het jammer dat je bij de GZB weggaat, maar daar is vast een heel goede reden voor. Wat wordt de nieuwe uitdaging?
Ik ga voor de organisatie Langham Partnership een vestiging opzetten in Nederland. Langham Partnership wil de kerk op het zuidelijke halfrond versterken in haar missie via preektrainingen, studiebeurzen voor theologen en het publiceren van boeken - vooral geschreven door auteurs vanuit Afrika, Latijns-Amerika en Azië. Op die manier kunnen kerken in Nederland betrokken zijn op kerken in het Zuiden en daar liggen dan ook weer kansen om met en van elkaar te leren!