Verrassende ontmoeting in de garage

Dat moest, want de deur van m’n auto was stuk en er moest een onderdeel vervangen worden. Het zou ongeveer een uurtje duren. Ik had m’n laptop meegenomen naar de garage, zodat ik alvast aan deze column kon schrijven. Met een kop thee zat ik zo met de laptop opengeklapt voor me in de garage, toen een man de koffiehoek binnenstapte. Hij groette vriendelijk, pakte een bak koffie en er ontstond spontaan een gesprek.

De man was nu met pensioen, hij zette zich als vrijwilliger in voor het verenigingsleven in z'n stad. Hij vroeg in welke branche ik werkte. Dat is geen gemakkelijke vraag voor een zendingswerker. Ik vertelde hem dat ik op sociaal vlak met jongeren werk binnen de kerk. ,,Ah, mooi! Dan organiseer je activiteiten en houd je de jongeren van de straat." Dat kende hij wel van vroeger toen hij regelmatig deelnam aan de jeugdkerk. ,,Dat waren gemotiveerde leiders van wie ik veel goeds heb ontvangen. Ik bewaar daar goede herinneringen aan."  Toen ik vroeg of hij nog iets had met God of de kerk zei hij eerlijk dat de kerk niet meer in beeld was, maar dat hij met God nog wel wat had. Die was niet weg, maar was op de achtergrond geraakt. Daar wilde hij nog wel eens wat meer mee.

Zijn leven was niet gemakkelijk geweest. Als klein jochie verloor hij z'n moeder door zelfdoding. Zorg voor kinderen als hij was er toentertijd niet. Je moest hard zijn en doorgaan. Hij deed z'n best op school, hij trouwde en ontving twee mooie kinderen. Hij groeide door tot leidinggevende van een bedrijf, deed alles voor z’n werknemers en investeerde in z'n gezin. Toen hij met pensioen ging, kwam er ruimte om met zichzelf aan de slag te gaan. De pijn en verdriet van toen vroegen om aandacht. ,,Dat had ik veel eerder moeten doen!"  Middels stevige therapie is hij door het verdriet van het verleden heengegaan en heeft hij z'n verhaal kunnen delen met zijn vrouw en kinderen.

"Bijzonder dat we hier zomaar op de vroege morgen zo'n diep gesprek hebben", merkte hij op. Ja, dat was het zeker, in de koffiehoek van de autogarage. Ik bedankte hem voor z’n vertrouwen en openheid. ,,Toen ik hoorde dat je met jongeren werkte vanuit de kerk dacht ik: die komt dit soort verhalen vaker tegen en weet daar mee om te gaan. Dat bleek! Dankjewel."

Ik moedigde hem aan: ,,Nu je toch tijd hebt, maak werk van je geloof. God ziet er naar uit je weer te ontmoeten." Hij knikte instemmend en zei: ,,Ik heet Theo." ,,Mooi", zei ik. ,,Die naam betekent: Gods geschenk." De verwondering stond op z'n gezicht te lezen.  "Theo, 's avonds bid ik altijd voor de mensen die ik ontmoet heb die dag, vind je het okay dat ik dat vanavond voor jou doe?" ,,Ja, fijn."

De monteur kwam m’n autosleutels brengen. Met een groet en zegen zeiden we elkaar gedag. Op de terugweg in m'n auto was ik dankbaar voor deze onverwachte ontmoeting. Dit voelde als gepland door hogerhand. Het loslaten van m'n voorgenomen schrijven leidde tot een verdiepend gesprek.  Het is bijzonder hoe God door ons heen het hart van de ander wil raken met Zijn liefde. Hij vraagt ons slechts beschikbaar te zijn, de ander te zien en te verwelkomen, aandachtig te luisteren en onze eigen plannen opzij te zetten. En om op de momenten dat er ruimte komt te delen wat geloven in God kan betekenen en hoe het tot een drager van hoop in je leven kan worden.  Juist in deze crisistijd hebben we als christen goed nieuws te delen. Goed nieuws van genade, van liefde en van hoop. Laten we dat doorgeven aan de mensen die we ontmoeten deze week Je zult verrast zijn hoe God in het kleine opmerkelijke dingen kan doen.