Franse tieners en volwassen leren van elkaar

Boven de deur hangt een Jacobsschelp met een bordje halte jacquaire, wat aanduidt dat er een verblijfsplaats is voor pelgrims die onderweg zijn naar Santiago de Compostella. De tieners klimmen de trap op naar de keuken en het slaapvertrek van de pelgrimshalte. Daar nemen ze plaats op een van de bedden rondom de 85-jarige Yvonne uit hun kerk. Yvonne vertelt met enthousiasme over de pelgrimskapel en het werk dat ze doet. De kerk van Le Mas d'Azil is een van de weinige protestantse plekken die pelgrims ontvangt. Ieder jaar passeren er zo'n driehonderd pelgrims van over de hele wereld. Yvonne ontvangt hen en is verantwoordelijk voor de schoonmaak. De tieners stellen vragen: hoe oud was u toen u ging geloven? Wat betekent geloven voor u vandaag aan de dag? Waarom bent u dit vrijwilligerswerk gaan doen en wat brengt dat u?

Yvonne vertelt met enthousiasme over de pelgrimskapel en het werk dat ze doet. De kerk van Le Mas d'Azil is een van de weinige protestantse plekken die pelgrims ontvangt. Ieder jaar passeren er zo'n driehonderd pelgrims van over de hele wereld. Yvonne ontvangt hen en is verantwoordelijk voor de schoonmaak. De tieners stellen vragen: hoe oud was u toen u ging geloven? Wat betekent geloven voor u vandaag aan de dag? Waarom bent u dit vrijwilligerswerk gaan doen en wat brengt dat u?

Het lopen van de route de témoins (de weg van de getuigen) is het idee van dorpspredikant Bernard Bordes, met als doel de tieners uit de gemeente in contact te brengen met oudere gemeenteleden. Hij hoopt zo verschillende generaties met elkaar te verbinden.  Na afloop van het gesprek schrijven de tieners kernwoorden op het estafettestokje. Als ze afscheid hebben genomen van Yvonne schrijven ze op: bonté (goedheid), universel (wereldwijd), accueil (ontvangst). Ze zijn geraakt door de blijdschap die het Yvonne geeft om pelgrims welkom te heten en onderweg een thuis te bieden. Zo maakte ze eens thuis een warme maaltijd voor een vader en een zoon die helemaal verregend aankwamen. ,,Daar kan ik van genieten; dat is een manier om m’n geloof concreet te maken en de ander te dienen."

De 'weg van de getuigen' vervolgt zich richting het huis van Lydie (40). Zij is moeder van een van de tieners en heeft na een operatie een zorgelijke gezondheidsperiode doorgemaakt. Het vragenstellen gaat de tieners steeds makkelijker af: ,,Wat heeft u door die moeilijke periode heen geholpen?"  Lydie vertelt hoe bidden haar tot houvast is geworden. God kunnen betrekken in je moeilijkheden, je door Hem gehoord weten en je gedragen weten door gebeden van anderen voor jou. ,,Wat heeft u als tiener geholpen om te geloven?" Ze vertelde dat de tienergroep van de kerk veel voor haar betekende in vriendschap, in het samen optrekken, in het leren over God en in het ontdekken wat geloven inhoud. De tieners schrijven na afloop op hun estafettestokje: doorzettingsvermogen, transmissie, nostalgie, geloof, gebed.

In de pastorie wacht onze laatste getuige ons op: Géneviève (66), die verschillende keren kanker heeft gehad. Ze getuigt hoe God haar nabij is geweest toen het moeilijk was. Hoe Hij op onverwachte momenten haar gebeden beantwoord heeft met herstel van uitgevallen functies, of door haar vrede in haar hart te geven met haar situatie. De tieners luisteren geboeid en stellen verdiepende vragen. De kernwoorden die genoteerd worden: kracht, moed, vertrouwen, hoop, overwinning.  Het volgeschreven estafettestokje hangt nu in de kerkzaal als herinnering. Yvonne, Lydie en Géneviève hebben de tieners laten zien wat voor hen waardevol is, en wat zin aan het leven geeft. Ze vormen nu ankerpunten voor deze tieners.

Deze tekst staat in Spreuken 20:29. Grijze haren staan voor levenswijsheid en ervaring. Tieners willen graag horen hoe ouderen hun weg met God gaan en hoe dat ook bij hen met vallen en opstaan gepaard gaat.  De volwassenen leren ook van de tieners. Zo heeft hun oprechte interesse Yvonne geraakt; het ontmoeten van deze tieners heeft haar vreugde gebracht en haar bewuster gemaakt van hun leven en de bijbehorende uitdagingen. Te vaak laten we dat geloofsgesprek tussen de verschillende generaties onbenut, terwijl de kerk veel levenservaring rijk is. Het leven delen is belangrijk: juist in de ontmoeting met de ander kan geloof worden doorgegeven.