De moeders van Libanon 3

Lees ook deel 1 en deel 2 van 'de Moeders van Libanon'.

Amira, moeder van Moussa, kwam om haar zoontje bij GROW te registreren. Zijn oudere broer kwam een aantal jaar geleden naar GROW en gaat inmiddels naar school. Dit jaar zit de peuteropvang echter al overvol en daarom vertelde de verantwoordelijke haar: “Sorry mevrouw, we hebben geen plek.” Maar Amira gaf niet op. Ze zei: “Laat me alsjeblieft met de directrice praten, misschien dat Moussa toch kan komen.” Toen ze bij de directrice aanklopte, gaf deze hetzelfde antwoord: “Helaas, mevrouw, we zitten helemaal vol.” “Okay”, zei Amira, “ik begrijp het. Jullie klassen zitten vol en er is geen plek voor mijn Moussa, maar jullie gaven toch altijd eten aan de kinderen? Doen jullie dat nog steeds?” “Ja, we voorzien in ontbijt, lunch en een gezonde snack in de middag”, was het antwoord. Dat was het antwoord dat Amira nodig had. “Okay”, zei ze, “dan wil ik toch graag mijn zoon registreren. Je hoeft hem niets te leren, hij hoeft zelfs niet in een klas te zitten. Alles wat Moussa op dit moment nodig heeft, is eten. En ik kan het hem niet geven thuis. Dus als ik hem kan registeren voor alleen de maaltijden, dan weet ik dat hij overdag in ieder geval geen honger hoeft te lijden. Ik kan zijn gehuil ’s avonds voor het slapengaan niet meer aan.” Amira’s zoontje werd onmiddellijk geaccepteerd en is enkele maanden geleden gestart in de jongste klas bij GROW. Wie kan “nee” zeggen tegen zulke nood?

Violets moeder bracht haar dochter ’s ochtends vroeg naar peuteropvang GROW in Beiroet. “Luister”, zei ze tegen de juf, “doe alsjeblieft zuinig met de luiers.” Wat een ongewone opmerking! Maar niet bij GROW. Vanwege de hoge inflatie kost kost 1 pak luiers inmiddels zo ongeveer net zoveel als een basis maandinkomen. Bij GROW dragen ouders bij door middel van een kleine financiële bijdrage. Daarnaast hoeven zij geen eten of drinkwater voor hun kind mee te brengen, maar er wordt wel van hen verwacht om luiers en vochtige doekjes eens per maand aan hun kind mee te geven. Violets moeder is slechts één van de velen. Zij kan het niet meer opbrengen om elke maand een pak luiers te brengen. Vandaar haar opmerking. Het komt steeds vaker voor dat een kind met een schone luier naar huis gaat en de volgende dag met dezelfde, maar nu onverschoonde, overvolle luier weer terugkomt… We begrijpen Violets moeder daarom goed en we hebben besloten geen druk meer op de ouders te leggen. Als ze op ons verzoek geen luiers mee kunnen brengen, worden de luiers door GROW verstrekt zonder daar woorden aan vuil te maken. Stel je voor dat je als moeder zelfs in deze basisbehoefte niet kan voorzien. De schaamte is groot. Als GROW-personeel staan we daarom naast hen, zonder verwijt, en we ondersteunen hen waar we kunnen. Naast de maandelijkse distributie van voedselbonnen worden er nu ook regelmatig luiers gedistribueerd. De moeders van Libanon, de moeders van GROW, ze hebben onze ondersteuning hard nodig.

De lijst verhalen is makkelijk aan te vullen; de ene situatie nog schrijnender dan de andere. Mijn vraag aan jullie, als lezer, is: draag deze vrouwen op in het gebed, breng hen voor Gods troon. De Heere kent alle details, Hij hoort hun geroep, Hij zal rechtdoen op het juiste moment. Weduwen, alleenstaande vrouwen en zij die lijden door onrecht hebben een speciale plaats in Zijn hart.

Bid ook voor ons als team. Soms zijn we overweldigd door het lijden en verliezen we bijna zelf de moed, omdat het lijkt alsof er niets verandert en we machteloos zijn. Maar we klampen ons vast aan de Gods eigen woorden dat Hij ons niet zal verlaten en altijd aan onze kant staat. Ook als wij het niet zien en ervaren.

* de namen in deze verhalenserie zijn gefingeerd