De moeders van Libanon 2

Lees ook deel 1 en deel 3 van 'de Moeders van Libanon'.

Rema (uit deel 1 van 'De moeders van Libanon') vindt haar hoop en steun in God en in de kerkelijke gemeente. Hoe anders is dit voor Samira. Zij kwam met haar gezin als vluchteling uit Soedan. Twee van haar kinderen komen dagelijks naar GROW; haar oudste zoon gaat naar school. Ze woont in een ruimte op de begane grond van een appartementengebouw dat niet met fatsoen een woning kan worden genoemd. De woon-/slaapkamer is vol met een groot bed waarop iedereen slaapt, een kleine zitbank en een linnenkast. In de andere ruimte staat een gasstel. Met een schuifwandje wordt het toilet/douche afgescheiden van de rest. Er is geen elektriciteit. Het enige licht komt door een klein raampje boven de zitbank.

Zes maanden geleden kreeg Samira de schrik van haar leven. Opeens kwam haar man niet meer thuis. Mensen met een donkere huidskleur worden vaak extra gediscrimineerd, uitgebuit en mishandeld. Samira wist niet of hij een ongeluk had gehad, of was gearresteerd, ontvoerd, weggelopen of omgekomen. Geen enkel idee!

Wanhopig belde Samira alle ziekenhuizen in de buurt om te vragen of hij daar was opgenomen. Niemand wist iets. Wat moest ze aan haar kinderen vertellen? Hoe moest ze nu verder leven? Eindelijk kreeg ze bericht dat de politie haar man had aangehouden en dat zijn papieren niet in orde waren. Nu moest hij in de gevangenis, samen met vele honderden anderen, afwachten tot iemand zijn papierwerk regelt. De daarvoor verantwoordelijke organisatie is de Vluchtelingenorganisatie van de VN. Maar die is overladen met dossiers. Die ene Soedanese vluchteling is slechts een nummer in een grote stapel.

Samira probeert regelmatig contact te zoeken met de vluchtelingenorganisatie voor nieuws. Dan wordt ze in de wacht gezet, wat haar al haar telefoontegoed kost, zonder dat ze enig nieuws krijgt. Ook zíj is slechts een nummer in het geheel.

Van een sterke, dappere vrouw veranderde Samira in een depressieve, wanhopige moeder die geen enkele mogelijkheid meer ziet hoe ze voor haar kinderen kan zorgen. Ze doet wat ze kan en slikt pillen om op de been te blijven. Zij kent God nog niet in Zijn liefde en ontferming. Daardoor heeft ze geen houvast aan de wetenschap dat Hij haar tranen ziet en dat Hij voor haar zal strijden. Ze komt naar de ouderbijeenkomsten bij GROW, waar ze tot rust komt. We bieden een luisterend oor, bidden met haar, ondersteunen haar met voedsel en andere materiële hulp.

De lijst verhalen is makkelijk aan te vullen; de ene situatie nog schrijnender dan de andere. Mijn vraag aan jullie, als lezer, is: draag deze vrouwen op in het gebed, breng hen voor Gods troon. De Heere kent alle details, Hij hoort hun geroep, Hij zal rechtdoen op het juiste moment. Weduwen, alleenstaande vrouwen en zij die lijden door onrecht hebben een speciale plaats in Zijn hart.

Bid ook voor ons als team. Soms zijn we overweldigd door het lijden en verliezen we bijna zelf de moed, omdat het lijkt alsof er niets verandert en we machteloos zijn. Maar we klampen ons vast aan de Gods eigen woorden dat Hij ons niet zal verlaten en altijd aan onze kant staat. Ook als wij het niet zien en ervaren.

PS : Tot onze grote verrassing kwamen op 20 maart enkele vaders die ruim 6 maanden in de gevangenis hebben gezeten hun kinderen bij GROW brengen in de morgen, onder wie Samira’s man. Wat een vreugde! Zowel bij Samira, haar kinderen als bij ons. We danken God dat Hij gebeden verhoort. Soms moeten we wachten en dat is moeilijk, maar Hij is trouw.

* de namen in deze verhalenserie zijn gefingeerd