Kees en Esther van der Knijff
Vreemdeling zijn
“Alaa Mouhammad!” Ik sta bij de wachtruimte om mijn volgende patiënt te roepen. Het is druk. Ik zie nog geen moeder met een baby opstaan, dus ik roep nog een keer. Geen reactie. Iemand naast me kijkt naar de naam op het dossier en roept de naam van het kind met een nét iets andere uitspraak dan dat ik deed. Meteen staat een moeder op. “Waar kom je vandaan?”, vraagt de moeder in het Arabisch en ik antwoord haar dat ik uit Nederland kom. En ik denk: “Ja, ik blijf een vreemdeling, hoe goed ik mijn best ook doe om Arabisch te spreken.”
Na ruim anderhalf jaar in Libanon hebben we onze plek hier goed gevonden. We voelen ons thuis, de kinderen gaan met plezier naar school en op ons werk voelen we ons gewaardeerd. En toch blijven we een vreemdeling. Iedereen hoort het aan de manier waarop we Arabisch spreken. En al begrijpen we steeds meer van de cultuur, het zit niet in ons hart. Is het leuk om altijd een vreemdeling, een buitenstaander te blijven? Nee, dat niet.
"Ik blijf een vreemdeling, hoe goed ik mijn best ook doe om Arabisch te spreken."
Vreemdelingschap
Als vreemdeling zie je verschillen beter. Ik houd van Libanon, op een bepaalde manier. Ik houd van de mensen die vrienden geworden zijn, van de prachtige bergen, van Libanees eten. Ik ben van de taal gaan houden en van bepaalde aspecten in de cultuur, juist omdat ze me helpen het leven te waarderen. Maar ik wil niet Libanees worden. Er zijn ook dingen die ik hier niet fijn vindt, praktische dingen maar ook diepgaandere zaken. Mijn hart blijft Nederlands.
En dat levert parallellen op met leven als christen. Vreemdelingschap is een bekend motief in het Nieuwe Testament. We leven in deze wereld maar we geloven dat we een ander “Thuisland” hebben. We kunnen ons hier op aarde aardig thuis voelen. Maar verplaats je eens in de positie van vreemdeling. Met welke kenmerken van onze samenleving voel je je verbonden en wat staat ver van je af? Wil je je thuis voelen of toch een bepaalde afstand blijven ervaren omdat je weet dat dit land niet je echte thuisland is? Waar is je hart? Waar gaat je verlangen naar uit?
"Ik verlang steeds meer naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde waar we ons werkelijk Thuis mogen voelen."
Thuisland
Ik voel me nu een vreemdeling in Libanon, maar als we ooit terugkeren naar Nederland zal dat op een bepaalde manier ook vervreemdend zijn. Ik verlang daardoor meer naar de nieuwe hemel en de nieuwe aarde, waar we ons werkelijk Thuis mogen voelen, bij de Vader. Daar is ons Thuisland, daar gaat mijn reis naar toe. En daarom heb ik voortdurend contact met het Thuisland nodig tijdens mijn reis hier op aarde. Want op die grote emigratie moeten we wel voorbereid zijn.
Over Esther van der Knijff
Esther van der Knijff woont samen met haar man Kees en kinderen Hannah, Nathan en Timon in Libanon. Esther zet daar haar ervaring als jeugdarts in om laagdrempelige medische zorg te bieden aan kinderen en gezinnen.
