Kees en Esther van der Knijff
Hoe lang nog?
"Waarom vertraagt God soms in onze donkerste uren?"
Deze avond
stond Johannes 11 op de planning van onze Bijbelstudiegroep. Met een aantal
vrouwen dachten we na over dit gedeelte, over de opwekking van Lazarus. Tijdens
het lezen van het gedeelte viel het ons op hoeveel tijd er zit tussen het
moment dat Jezus hoort dat Lazarus ziek is en dat Hij hem opwekt uit de dood.
Er staat dat Jezus nog twee dagen bleef in de plaats waar hij was en daarna
besloot naar hem toe te gaan. Als Jezus arriveert, blijkt Lazarus al 4 dagen in
het graf te liggen. En zowel Martha als Maria zeggen tegen Jezus: “Heere, als u
hier geweest was, zou mijn broer niet gestorven zijn.”
Iemand
in onze groep vroeg: “Hebben jullie persoonlijk ook die ervaring, dat je je
afvraagt waarom God vertraagt in het antwoorden op je gebeden?”
En ik deelde hoe ik dat ervaar in de situatie in onze regio. We zien en horen
al maanden het nieuws over mensen die lijden onder oorlog. Hoe het begon met
een gruwelijke en wrede aanval van Hamas. Hoe door de oorlog die daarna ontstond gezinnen uit elkaar gescheurd zijn, hoe
ziekenhuizen en scholen doelwit zijn van luchtaanvallen, hoe kinderen ernstig
ondervoed raken en sterven, hoe hulpverleners geraakt worden. Het
disproportionele geweld, de grote aantallen burgerslachtoffers, de angst en
onzekerheid ook van mensen in het zuiden van Libanon, de zorgen in onze
omgeving of de situatie alsnog gaat escaleren.
''Het is geen ver-van-mijn-bed-oorlog. Het raakt me diep. En dan roep ik het vanbinnen regelmatig uit: “Hoe lang nog, Heere?” (Psalm 13). We bidden om vrede en gerechtigheid, we bidden om een einde aan alle geweld, en we vragen ons regelmatig af: wanneer zal God ingrijpen?''
Als ik
het nieuws lees of filmpjes kijk van mensen uit Gaza, dan komt dat heel dichtbij. De omgeving lijkt erg op de omgeving waar wij wonen. Ik versta hun taal inmiddels redelijk, want zij spreken ook Arabisch. Ik zie kinderen, gewond of zonder ouders, die lijken op de kinderen die ik wekelijks op mijn spreekuur zie. Het is geen ver-van-mijn-bed-oorlog. Het raakt me diep. En dan roep ik het vanbinnen regelmatig uit: “Hoe lang nog, Heere?” (Psalm 13). We bidden om vrede en gerechtigheid, we bidden om een einde aan alle geweld, en we vragen ons regelmatig af: wanneer zal God ingrijpen? En dan spreekt zo’n gedeelte opeens veel meer.
Er was veel herkenning bij de anderen in de Bijbelstudiegroep. Het was goed om met elkaar ons verdriet en onze bezorgdheid te delen. We benoemden hoe ook Martha en Maria bij Jezus hun verdriet neerlegden over zijn vertraagde komst. Ze vertellen het Hem, hun verdriet, hun onbegrip. Maar ze blijven op Hem vertrouwen en in Hem geloven.
Na afloop liep ik naar huis. Ik keek naar de donkere lucht, vanuit onze wijk keek ik uit over de stad Beirut en over de zee. En ik besefte opnieuw: Hij is veel groter. Groter dan wij ooit kunnen begrijpen en groter dan de mensen die het in deze regio voor het zeggen lijken te hebben. Hij regeert. Ze hebben allemaal te gehoorzamen aan Hem en het loopt Hem niet uit de hand. En ik mag mijn verdriet bij Hem brengen. “Hoe lang nog, Heere?”
Over Esther van der Knijff
Esther van der Knijff woont samen met haar man Kees en kinderen Hannah, Nathan en Timon in Libanon. Esther zet daar haar ervaring als jeugdarts in om laagdrempelige medische zorg te bieden aan kinderen en gezinnen.
