Hoe doe je dat, het Evangelie delen?

Maar dan: hoe doe je dat concreet? Tsja, dat vind ik zelf ook best lastig. Overigens vond ik dat in Rotterdam ook al, toen ik daar als jeugdarts werkte. Hoe werk je als christen-dokter in een wijk waar zovelen nooit van God gehoord hebben? Wat is mijn taak? Is mijn spreekkamer een plek om te evangeliseren? En bid je met je patiënten, als ze dat willen? Of ga je dan over professionele grenzen heen? Best moeilijke vragen en daar heb ik ook geen eenduidig antwoord op. Ik koos ervoor om open te zijn over het feit dat ik christen ben, maar in de spreekkamer was en ben ik in de eerste plaats dokter en geen evangelist. En in die hoedanigheid als dokter en mens probeerde ik aandacht te hebben voor mensen, echt naar hen te luisteren, soms te vragen wat hen hoop of troost biedt in moeilijke dagen, maar vooral trouw te zijn op de plek waar ik mijn taak had gekregen.

En hoe gaat dat nu, in Libanon? Ten eerste is de taal nog best een barrière om gesprekken te voeren. Ik doe hard mijn best op het Arabisch en ik kan korte zinnen spreken, maar tijdens mijn consulten in de kliniek heb ik echt nog vertaling nodig. En dan komt niet altijd goed over wat je bedoelt. Als ik iets in het Engels zeg (dat is ook al niet mijn moedertaal) en de student het vertaalt in het Arabisch, gaat er regelmatig wat inhoud verloren.En ten tweede ook hier weer de vraag: wat is mijn taak? Mensen komen naar de kliniek voor goede medische zorg, die ik ze graag wil bieden. En dat doe ik als christen-dokter, gemotiveerd door Gods liefde. Hij kwam naar deze wereld om ons te redden. God gaf zijn Zoon, het kostbaarste wat Hij had, omdat Hij ons mensen zo lief had en Hij leerde ons om onze naasten lief te hebben, zoals Hij.

En soms heb ik de kans om daar wat over te delen met mijn patiënten of met de student die mij helpt met vertalen. Bijvoorbeeld als mensen vragen waarom ik hier in Libanon ben. Mensen kunnen zich door de ingewikkelde omstandigheden hier haast niet voorstellen dat je nu als westerling graag in Libanon wilt wonen. Dus die vragen komen wel... En dan probeer ik te vertellen dat ik me geroepen weet om hier in Libanon mensen te dienen en te delen van onze rijkdom. Dat ik geloof dat God wil dat ik hier Zijn liefde doorgeef door medische zorg te verlenen aan de meest kwetsbaren. Dat er in God wel hoop is, ondanks alle wanhoop hier. Misschien niet omdat de situatie snel zal veranderen (hoewel ik geloof dat God wonderen kan doen!), maar omdat er een betere toekomst wacht als we ons vertrouwen op Hem stellen. Een toekomst met Hem, een toekomst vol van hoop!

En als ik dit opschrijf, klinkt dat heel mooi. Zo mooi komt het er meestal niet uit, hoor. Als ik stoei met de taal en niet goed kan uitdrukken wat ik bedoel. Als ik twijfel wat ik wel en niet kan zeggen, omdat ik mensen niet wil afstoten. Maar gelukkig is God niet afhankelijk van mijn goed geformuleerde zinnen. Hij vraagt van ons om als Zijn kinderen te leven, ieder op Zijn eigen plek op deze aarde. En om van Hem te getuigen op een manier die passend is bij ons als persoon, bij onze taak en bij de situatie waar we ons in bevinden.En daarom stel ik de vraag bij dezen ook aan u terug: “Hoe doet u dat, hoe doe jij dat, het Evangelie delen?”