Hoop

Ik ben op weg naar een kliniek buiten Bunia. We rijden tussen de prachtige groene heuvels door, de rivier volgt ons aan de linkerkant. Een motor voor ons op de hobbelige zandmodderweg vervoert een varken, overdwars vastgebonden op de bagagedrager en kermend van ellende. De motorrijder wordt aangehouden door de soldaten bij het checkpoint.

Een gekke naam eigenlijk, checkpoint. Men is er niet zo geïnteresseerd in een controle van zijn rijbewijs of ook maar een verbetering van het dierenwelzijn van zijn ongelukkige bagage. Men wil gewoon duizend franc en dan mag hij verder rijden. Wij mogen door, maar stoppen bij het politie checkpoint iets erna. De chauffeur praat wat in het Lingala met de agenten. Ik vind het veel leuker om zelf auto te rijden dan om gereden te worden, maar voor dit soort momenten zit ik in de bijrijdersstoel. Als witte ben ik een herkenbare potentiële geldbron en voor je het weet verlies je onnodig veel reistijd in eindeloze onderhandelingen.

Nu niet. We geven wat bijbels en rijden verder. Onze herkenbare auto met logo van de kerk is inmiddels gerenommeerd om de gratis bijbels. Alles beter dan geld geven, want dat gaat helaas maar al te vaak op in alcohol en sigaretten.

Halfwees

Op de terugweg maken donkere regenwolken zich klaar voor de ontlading. Ik denk aan de zwangere vrouwen die ik vandaag op het spreekuur zag. De meesten leven van het geld dat hun man met goudzoeken verdient. Een onzeker bestaan. Velen zijn als vluchteling voor het geweld in de regio naar deze plaats verhuisd. Het meisje dat vanochtend geboren is, is al halfwees, omdat de man van haar jonge moeder twee weken geleden door militieleden is vermoord. Ik weet dat je in de heuvels rondom de kliniek 's avonds en 's nachts je leven niet zeker bent. Vrijwel niemand durft er nog groenten te verbouwen, hoe vruchtbaar het er ook is. Vrouwen durven in het donker niet de weg naar het grote ziekenhuis verderop te nemen, ook niet bij gevaar voor hun leven of het leven in hun buik.

Vandaag liet ik de hoofdverpleegkundige een plattegrond zien van een nieuw verloskundegebouw. De kliniek loopt over van het werk en er is plaatsgebrek. Vrouwen liggen soms met z'n drieën én hun baby's op één bed. Dus uitbreiden is nodig. En er moet een operatiekamer komen. Zodat de vrouwen niet meer in het donker op een motor naar het ziekenhuis hoeven te reizen voor een keizersnede.

Draagkracht

Ik weet niet of dit project gaat lukken. We moeten praten met de dorpschefs en lokale leiders om draagkracht te vinden. We moeten toestemming krijgen van de autoriteiten. We hebben de benodigde ruim 76.000 dollar voor de bouw nog niet. Laat staan geld voor de inrichting. Maar het deed wat toen we met de ingenieur de maten van het terrein opnamen. Je ziet het in de ogen van die vrouwen. Ja zelfs in die van de verloskundigen. Het gevoel dat er aan ze gedacht wordt. Dat het beter wordt. Hoop.

Mark en Corine wonen met hun kinderen in de Democratische Republiek Congo. Als tropenarts is Mark opgeleid om zorg te verlenen op plaatsen waar middelen beperkt zijn. Corines hart als biomedisch ingenieur ligt bij alles wat de gezondheidszorg beter maakt. Lees hier meer over familie Godeschalk.