Gods werk in Congo

Geweld

Congo is een enorm land. Alleen al onze provincie Ituri is anderhalf keer zo groot als Nederland. De afgelopen decennia is Noordoost Congo geteisterd door geweld. Geweld in de meest verschrikkelijke vormen. Door milities die zich willen verrijken met geld en grondstoffen. Door conflicten tussen stammen of door hen die van de chaos van dit alles willen profiteren. Dit alles heeft gezorgd voor miljoenen vluchtelingen. De armoede en corruptie leiden ertoe dat de gezondheidszorg nog eens extra onder druk staat. Ziekenhuizen en klinieken worden geplunderd en vernield, personeel vermoord en patiënten moeten grote afstanden afleggen voor zorg.

Ziekenhuis

De Congolese kerk waar de GZB mee samenwerkt en waar wij voor werken wil hen helpen met goede medische zorg. Dat was de reden dat we, na enige voorbereiding, in Lolwa kwamen te wonen, een dorpje in het tropisch regenwoud. Daar zetten we ons in voor de ontwikkeling van het ziekenhuis om het Evangelie zichtbaar te maken. Het ziekenhuis was vervallen in de loop van de jaren. De kerk was niet in staat om de gebouwen te herstellen, medische apparatuur te kopen en de kwaliteit van zorg weer op peil te krijgen. Ik ging aan de slag als tropenarts (AIGT) in de patiëntenzorg en het opleiden van artsen en verpleegkundigen. Corine stak haar tijd in de administratie en coördinatie van projecten van het ziekenhuis. Samen gaven we les aan Thijmen (10), Aron (8) en Aimée (5). We zaten midden in de uitvoering van projecten met geld van EO Metterdaad. We hadden een sterke hoop dat het ziekenhuis in ongeveer vier jaar tijd zou zijn uitgegroeid tot een gezonde onderneming en een getuigenis voor iedereen in de omgeving. Tot april vorig jaar alles veranderde. Op 11 april 2022 werden we zelf vluchteling.

Vluchteling

Ik had in de kerk van Lolwa wel eens een Bijbelstudie geleid over 1 Petrus, over hoe het lijden deel uitmaakt van ons leven als Christen. Ik vertelde dat er in Congo volgens de stichting Open Doors steeds meer christenvervolging is. Toen wist ik nog niet dat het lijden zo dichtbij zou komen. Geleidelijk was de extreem gewelddadige Islamitische groep ADF onze kant op bewogen. Plots staken ze een rivier over, richting Lolwa. De dreiging werd te groot voor ons als gezin om te blijven. We pakten in twee uur onze spullen en werden door een vliegtuigje van MAF (Mission Aviation Fellowship) opgehaald en naar provinciehoofdstad Bunia gebracht. Drie weken later werd Lolwa voor het eerst aangevallen door ADF. Er werd een poging gedaan om medicijnen te stelen en personeel te ontvoeren. God zij dank mislukte dit. Het restje achtergebleven personeel van het ziekenhuis, onze buren, de hele lokale bevolking vluchtte weg. Sindsdien is het dorp verlaten en het ziekenhuis dicht.

Gezegend

Toch voelen we ons gezegend. Natuurlijk waren we van slag toen we plotseling in Bunia kwamen te wonen. We woonden tijdelijk in andermans huis, wachtten af hoe verder. Na een tijdje besloten we zelf een huis te zoeken, ons meer te settelen. De kinderen gingen naar een school, wij aan het werk in de andere projecten en ziekenhuizen van de kerk in de regio. Het was aanpassen en dat kostte tijd en energie. En toch was dat voor ons relatief eenvoudig. We ontvingen geld van de kerk uit Nederland voor inrichting van ons huis en adviezen voor woning en werk van de kerk in Congo. Voor onze collega’s en dorpsgenoten uit Lolwa was het een stuk lastiger. Veel van hen zijn nu zonder werk en zonder inkomen. Sommigen wonen nog steeds in bij andere mensen en weten niet hoe ze hun kinderen naar school moeten laten gaan. Vandaag werd ik nog gebeld door de ziekenhuispastor of ik hem niet een beetje geld kon sturen. Onze tuinman, die nu ook niet in Lolwa is, geven we nog steeds een deel van zijn salaris, maar eigenlijk is het alleen voldoende voor het schoolgeld van zijn kinderen. Terwijl hij ook een huis moet huren en eten moet kopen. Voor veel mensen is de realiteit erg hard.

Verbondenheid

Meewerken aan de komst van Gods Koninkrijk vanuit de verbondenheid als kerk wereldwijd, dát is de reden dat we dit doen. Dat is de kern van onze uitzending. Gods roeping om één te zijn als Christenen is key. Dat kost soms wat: als de één lijdt, lijden anderen ook. Maar vanuit de uitwisseling tussen Nederland en een land als Congo waar omstandigheden anders zijn, groeien nieuwe dingen. Toen onze thuisgemeente in Rotterdam Delfshaven op zoek was naar een tweede predikant, hadden we Congolezen om gebed gevraagd voor die zoektocht. Ze vroegen ons steeds of er al iemand gevonden was en leefden mee. Zo weten we dat er ook Nederlanders zijn die meeleven met de gevluchte mensen uit Lolwa en voor hen bidden.

Gods aanwezigheid

Wijzelf hebben besloten in Congo te blijven. Ondanks dat de kans erg klein is dat we als gezin in de komende jaren zullen terugkeren naar Lolwa. Dat was wel een worsteling, maar we geloven dat God ons nog steeds roept om Licht te brengen in deze plek van duisternis. Ik mag nu op andere plaatsen in de regio zorg verlenen en dokters trainen. Zolang de wolk van Gods aanwezigheid hier blijft hangen, blijven wij hier ook nog wel even hangen. En ook na ons gaat Hij door met Zijn werk.

Dit verhaal verscheen eerder in Credo-Confessioneel.