Heilige verontwaardiging

Er is hier iets wat niet klopt, en dat raakt me diep. Je hoeft dus ook niet in het buitenland te wonen om dat te voelen. Destijds in Nederland was dat voor mij de schijnbare onmogelijkheid voor kerken om als licht en zout in de maatschappij een plek in te nemen. Waarom blijft de kerk maar krimpen?

Wanneer je deze verbolgenheid afpelt, ontdek je echter dat die kern niet gevoed wordt door persoonlijke frustratie, maar een Bijbelse visie op de werkelijkheid. Ik geloof dan ook dat die heilige verontwaardiging mij van Boven gegeven is. En zo werd voor on deze bewogenheid met de kerk in Nederland één van de belangrijkste drijfveren in de zending. We pakten onze biezen met het verlangen om kerk en christenen in het seculiere Tsjechië te gaan dienen: waar het nog erger is, kunnen we leren voor de kerk in Nederland.

Ineens had ik het dus weer, die heilige verontwaardiging in een overleg met predikanten in Praag. We spraken over de Oekraïense vluchtelingen en de mate waarin de kerken betrokken waren. Nauwelijks dus. De situatie was natuurlijk ook overweldigend – tien keer meer vluchtelingen in het land dan evangelisch-reformatorische christenen. Eén op de vijftien mensen op straat was op de vlucht voor het Russisch geweld.

Ik voelde het in mij borrelen. Die morgen had ik gelezen in Ezechiël 34, over de schapen zonder herder. Dat was het beeld wat me te binnen schoot. Vele van de vluchtelingen die had ontmoet, hadden namelijk een openheid voor het Evangelie. In vergelijking met de Tsjechen hadden ze ook meer interesse voor de kerk en in enkele kleinere plaatsen draaien gemeentes nu dubbele diensten in twee talen. De kerk groeit daar explosief, maar dus niet in Praag.

Hardop vroeg ik me dus af: ‘waar zijn de herders in deze stad, die zich over die schapen willen ontfermen?’ Ik schrok van mijn eigen woorden. ‘Het is een gebrek aan verbeeldingskracht,’ luidde het commentaar van mijn collega later, ‘juist daarom zit je daar. Je kunt hen juist inspireren met een visie voor wat er mogelijk is.’

Die hernieuwde heilige verontwaardiging slaat ook naar binnen. Zo zijn mijn gebeden in deze vluchtelingencrisis zijn veranderd. Ik bid om herders voor deze schapen, voor arbeiders in deze wijngaard. Ik hoop zo dat de kerk deze kans niet tussen haar vingers door laat glippen. En daartussendoor bid ik ook dat de tot geloof-gekomen Oekraïners tot herders mogen worden voor de dwalende Tsjechische schapen.

Deze column verscheen eerder in het Reformatorisch Dagblad.