Enthousiasme voor God en een roeping naar Zuid-Soedan

Peter de Groot werkt als landbouwkundig ingenieur in verschillende functies. Na verloop van tijd begint hij zich af te vragen of zijn werk en carrière hem werkelijk vervulling brengen. Peter: "Ik denk dat meer mensen die vraag herkennen.” Zijn vrouw Jeannette vult aan: "Het leek om werk en vakanties te draaien. Daar kun je al je geld aan uitgeven, maar we voelden dat er een hoger doel moest zijn."

Peter wil zijn enthousiasme voor God delen en begint na te denken over wat hij met dit gevoel moet doen. “Met mijn wijkpredikant besprak ik wat ik kon doen”, vertelt Peter. Hij besluit zich in te schrijven voor een opleiding Theologie. “De wijkpredikant zei dat ik op de vraag of ik dominee zou willen worden niet nu al een definitief antwoord moest hebben. En dat als het predikantschap door de studie naar mij toe zou komen, het echt wel goed zou komen. Dat was echt een eyeopener voor mij. Juist als je iets leuk vindt, mag je dat als bevestiging zien. Dingen moeten ook bij je karakter passen. God dwong me om kleine stapjes te zetten."

Roeping tot gemeentepredikant

Na het afronden van zijn studie in 2010, nodigen Peter en Jeannette zichzelf uit bij een oud-collega die met haar man in Ethiopië werkt voor een landbouwproject. Peter is helemaal enthousiast als hij de boerderij ziet. Ze nemen een sabbatical van een halfjaar, maar besluiten daarna langer te blijven. Tijdens een kort verlof in Nederland ervaart hij in een kerkdienst, tijdens het zingen van een lied, sterk de roeping om gemeentepredikant te worden. “Ik zag de nood van de kerk in Nederland en voelde een sterk verlangen om het Evangelie te verkondigen.” Wonderlijk genoeg spreekt de Heere God kort daarvoor tot Jeannette door een Bijbeltekst. Peter en Jeannette verhuizen terug naar Nederland en Peter wordt gemeentepredikant in Eemnes. Jeannette: “We groeiden naar deze beslissing toe. Ik vond het belangrijk dat God ons samen riep, en dat deed Hij.”

Als Peter na een aantal jaren weer beroepbaar is, zoeken ze naar Gods weg. Peter: “Jeannette en ik bespraken de mogelijkheden van een beroep naar een andere gemeente. Als wij het nu voor het zeggen zouden hebben, waar zouden we dan naartoe willen? Of zouden we nog een keer naar het buitenland willen? We besloten om iets te doen met dat verlangen, want onze persoonlijke situatie en mogelijkheden kwamen samen.”

Zuid-Soedan? Daar ga ik nooit naartoe!

Een vacature van de GZB trekt hun aandacht. Samen bekijken ze de website van de GZB. Peter over de vacature: “Het was een vacature voor een docent Theologie in Zuid-Amerika. Ik meende dat dit goed zou kunnen passen. We besloten hierover in gesprek te gaan met de GZB. Na een aantal gesprekken en een onderzoek om te zien of we überhaupt geschikt zouden zijn voor een uitzending volgde een gesprek met de directeur van de GZB. Hij gaf enkele uitdraaien mee van vacatures die iets voor me zouden kunnen zijn. De vacature voor Zuid-Soedan legde hij bovenop. 'Zie het als een beroep,' zei hij."

Slangen en schorpioenen op de weg

Jeannette: “Die vacature hadden we natuurlijk ook gezien op de website. Maar Zuid-Soedan? Daar wilde ik echt niet naartoe! Ik vond het een heel onveilig land, waar oorlog woedde en waar groepen mensen zomaar de wapens konden opnemen. Ik dacht ook dat het een basic leven zou zijn en dat er overal slangen en schorpioenen zouden zijn. ”De directeur van de GZB had duidelijk gemaakt: deze vacature gaat voor. Peter: “Daar moesten we wel een paar weken over nadenken. Omdat we eerder in Afrika hadden gewoond, kon ik me een betere voorstelling maken van Zuid-Soedan dan van Zuid-Amerika. Maar Zuid-Soedan ligt afgelegen. Omdat er niet veel buitenlanders wonen, kun je ook niet even 'opladen' bij expats. Ik had echter niet zo'n last van de antipathie die Jeannette ervaarde. Dat zouden we wel overleven, dacht ik.” Uit een test die het echtpaar samen maakt, blijkt dat ze een hecht koppel zijn. Peter zegt: "Het werd voor mij duidelijker waarom de GZB ons aan deze plek had gekoppeld. Ik vond het steeds moeilijker om nee te zeggen. Als ik nee zeg, wie gaat er dan? Toen was het voor mij duidelijk.”

God gaat met je mee

Jeannette: “Ik had er veel langer voor nodig. We hadden goede gesprekken met mensen die er al zaten. Iedereen relativeerde het en zei dat het wel zou meevallen. Ik geloofde het gewoon niet. Maar langzaam maar zeker werden al mijn argumenten door God weggenomen. God zei: 'Ik ga met je mee!' Wat moet je dan? Dan kun je niet anders dan 'ja' zeggen. We zijn teruggegaan naar de GZB en hebben 'ja' gezegd, ondanks dat er strijd in mijn hart was.”

Peter en Jeannette beginnen met het voorbereidingstraject. Ondertussen breekt er weer een oorlog uit in Zuid-Soedan en moet het stel voor woonruimte zich oriënteren op Noord-Oeganda. Jeannette: “Zendingswerkers die al in Noord-Oeganda waren, vonden voor ons een huis. Er was een grote tuin, een gasfornuis en het huis was ommuurd. Dat vond ik een knipoog van God. Ik ervaarde: Ja, het valt inderdaad mee. Er wordt voor ons gezorgd.”

En die slangen en schorpioenen? “In Oeganda heb ik geen slang gezien. Later in Zuid-Soedan overigens wel.” Na drieënhalf jaar in Oeganda, verhuizen ze alsnog naar Zuid-Soedan. Peter: “Onze ervaring is dat God je tegemoetkomt. Wij eten al zes jaar maïspap of rijst met bruine bonen. Als je dat van tevoren had gezegd, had ik gedacht dat we dat niet zouden volhouden. We genieten nu extra als we in de hoofdstad zijn en er meer variatie in eten is. Je krijgt ook de kracht om om te gaan met de omstandigheden die zich aandienen.”

De kerk als bemiddelaar

Peter: “Zestig jaar oorlog heeft Zuid-Soedan verlamd en verwoest achtergelaten. Mensen hebben zoveel meegemaakt. De ontwikkeling van het land staat op alle lijstjes bijna onderaan. Onderwijs, hygiëne, infrastructuur, noem maar op. Het mooie is dat je hier veel kunt bereiken met kleine stapjes.”

De GZB werkt in Zuid-Soedan vanuit de kerk. Peter: “De kerk is geen onderdeel van het conflict. Het is ook de enige hulporganisatie - als je dat zo kunt zeggen - die niet is weggerend toen dit land in brand stond. Er vallen doden, er is honger, mensen vluchten, maar de kerk van Christus vlucht niet weg. Er is veel wantrouwen naar de overheid en het leger, maar de kerk heeft een goede reputatie bij de bevolking. Hoe mooi is het als je daarvoor mag werken.”

“De kerk treedt vaak op als bemiddelaar in conflictgebieden. De kerk pakt de rol om mensen bij elkaar te brengen en hen op hun verantwoordelijkheden te wijzen. En dat wordt geaccepteerd. Het land heeft veel meegemaakt en is getraumatiseerd. De kerk kan verzoening en genezing bespreekbaar maken.”

Jeannette voegt toe: "Mensen van verschillende stammen komen studeren aan de theologische school. Hier moeten ze samen studeren en samenleven. En het is zo mooi om te zien dat dit heel goed kan. Mensen ontdekken hier dat iedereen dezelfde levensvragen en problemen heeft. Er worden vriendschappen gesloten. Zo zie je dat verzoening in het klein begint op de campus. En wanneer ze terugkeren naar hun gemeenschappen door heel Zuid-Soedan nemen ze dat mee.”

Peter en Jeannette zijn onder de indruk van de toewijding van de mensen. “Het opleidingsniveau is hier heel laag. Het is zo geweldig om te zien hoe de studenten kennis indrinken en groeien. Ze vertrekken als andere mensen dan toen ze binnenkwamen. Ik ben onder de indruk van hun toewijding. Bedenk dat als je theologie wilt studeren, je ook automatisch kiest voor een leven in armoede. Je bent afhankelijk van wat de kerk je in natura geeft. En mensen hebben vaak weinig of niets om te geven vanwege de armoede. Als het dan over roeping gaat, kan ik daarvan leren."

Lessen voor Nederland

Peter vervolgt: “Onder de christenen die we ontmoeten, zien we veel uithoudingsvermogen. Ze geven niet snel op en zijn niet snel uit het veld geslagen. Verkiezingen worden weer uitgesteld, het vredesakkoord wordt niet uitgevoerd en ondanks alles houden ze hoop. In Nederland maken we ons zorgen over de toekomst van de kerk, maar hier zie ik veerkracht en hoop onder extreem moeilijke omstandigheden. Materieel hebben we het heel goed in Nederland, maar op een andere manier is de situatie in Nederland heel guur. Als onze broeders en zusters in Zuid-Soedan hoop houden, dan moeten wij dat toch ook kunnen?”

“De les dat je niet zoveel nodig hebt om gelukkig te zijn, hopen we vast te houden in Nederland.” Jeannette: “Ik ervaar blijmoedigheid in het geloof. Mensen zijn zo dankbaar dat je er bent. Ze komen naar je toe om een hand te geven. Ze zijn blij dat jij uit het rijke Westen bent gekomen. Dat doet heel veel met je.”

Peter: “In Zuid-Soedan vieren mensen feest, zelfs in moeilijke omstandigheden.” Dat valt het koppel ook op bij het recente afscheid in het vluchtelingenkamp. Jeannette: “We kregen zelfs geld in een envelopje en een levende kip! Het weinige dat ze hebben, willen ze met je delen.”

Zijn uitzendingen nog wel van deze tijd?

Peter reageert: “Wij horen óók vaak dat het geen meerwaarde heeft. Maar mensen hier vinden het zó bijzonder dat je de moeite hebt genomen om te komen. Wij focussen ons vaak op de taak en dat het de bedoeling is dat je iets neerzet. Dat zien mensen hier als een bonus. Zuid-Sudanezen zeggen alleen maar: ‘Fijn dat je er bent!”