Dat wat je niet ziet...

We zijn nu alweer drie maanden hier. Drie intense maanden waarin we bezig zijn met ons leven in te richten, ons nieuwe land te ontdekken en onze nieuwe omgeving te leren kennen. Drie maanden waarin je onderweg bent in Manilla naar school, naar het kantoor van ABCCOP, naar de winkel, naar de kerk enz. Gewone ritten die horen bij een dagelijkse leven. Drie maanden waarin je het immigratiekantoor bezoekt voor je visum, de supermarkt voor je boodschappen, de bank voor een bankrekening, de schoolbibliotheek om een boek terug te brengen en het fruitkraampje in de wijk om mango’s te kopen. ‘Gewone’ bezoeken die er in deze tijd bij horen.

Als je ergens drie maanden bent, ga je aan deze ritjes en bezoekjes wennen. Je weet de weg naar school, in de supermarkt weet je waar de boodschappen ongeveer liggen, de Filipijnse kerk bezoeken we, terwijl we weten waar we terecht komen en wat je ongeveer kan verwachten, Misha weet bij het immigratiekantoor inmiddels ook de weg en op het kantoor van ABCCOP speelt hij vaak verstoppertje met een jongetje.

De ene kant

Dat is één kant van het verhaal. Een kant die je ook vaak met foto’s kan laten zien. Misha op school in de bibliotheek, een filmpje van het drukke verkeer onderweg, een foto van een groep kinderen op de zondagschool, de ontdekking van een jackfruitboom hier gewoon in de wijk. Het laat een stukje zien van ons leven hier. Vaak ook de mooie en leuke dingen.

Gastvrijheid en hartelijkheid in de kerk, we voelen ons welkom. We zijn blij dat we een beetje gaan weten waar je wat kan kopen en we genieten van het tropische fruit, zeker nu in het mango-seizoen. Én wat is het leuk om de fruit-verkopers al een beetje in het Tagalog te woord te kunnen staan (met nadruk op ‘een beetje…!).

Maar...

De andere kant

….wat zouden we jullie graag eens meenemen in onze auto. Want er is nog zoveel meer wat we niet kunnen laten zien, maar wat je wél op al die dagelijkse ‘gewone’ ritjes tegenkomt. Wat is er veel ellende en gebrokenheid zo duidelijk zichtbaar in een stad als Manilla.

Onder een overkapping ligt een stuk karton met wat persoonlijke spulletjes: iemand zijn slaapplek voor ’s nachts. We stoppen bij het stoplicht en een moeder met kind klopt bedelend op het raam. Uit ons raampje zien we een mooi riviertje stromen, maar tussen het groen en de stenen ligt er vooral afval. We bezoeken het immigratiekantoor in het oude Manila Intramuros (prachtig…google er maar eens op), maar bij het hek naast de Starbucks zit een jong meisje, zwanger en met een peuter op een stuk karton op de grond. We rijden langs ‘huisjes’, waar we in Nederland onze dieren nog niet in laten slapen. Magere zwerfhonden en katten lopen overal. En waar onze Nederlandse ‘ouden van dagen’ kunnen leven met pensioen, ziet we hier oude mensen in de meest schrijnende omstandigheden. Je kan hier niet rondrijden of je ziet de gebrokenheid van deze wereld zo om je heen. En dat ervaren we als confronterend, intens, pijnlijk en aangrijpend. Want…wat moet je ermee? Wat kun je ermee?

Het is zo’n verschil met Nederland. Zeker in de Nederlandse dorpen ziet alles er keurig uit. Alles is schoon, de mensen zien er netjes uit. De mensen slapen niet op straat, ze bedelen niet bij je autoraam, de huizen zijn schoon, groot en droog.

En toch…. Jazeker is het verschil er. Het leed hier in Manila is duidelijk te zien. In Nederland niet. Of…. Is het ‘dat wat je niet ziet’? En moeten we met z’n allen, ook in Nederland, beter kijken naar onze naaste? Onze ogen openen voor leed en gebrokenheid wat misschien niet direct zichtbaar is, maar wat er wél is. In het Schipperskwartier in Antwerpen of gewoon in je eigen straat? Op een andere manier dan hier, maar ook pijnlijk en aangrijpend. Nogmaals de vraag….wat moet je ermee? Wat kun je ermee? Zoveel leed werkt soms verlammend. Waar moet je beginnen?

Bid...

Toen las ik: begin met een glimlach. Laat met die glimlach het licht van Jezus door jou heen schijnen in deze donkere wereld. Ga vriendelijk om met de mensen om je heen. Maakt niet uit wie het is of in welke omstandigheden ze verkeren. Glimlach – laat Jezus zien.

En…bid vervolgens voor de mensen aan wie je jouw glimlach die dag hebt gegeven.

Bid…dat God praktische oplossingen voor problemen mag geven.

Bid…dat God er zal zijn in situaties, waarin wij geen oplossing weten.

Bid vooral dat ze God mogen leren kennen, zodat ze zelfs in de aller moeilijkste omstandigheden, Gods reddende genade, vreugde en Zijn geborgenheid mogen ontvangen.

Bid…dat God jou zal gebruiken om deze mensen in Zijn naam te kunnen dienen.

Bid… voor de Filipijnse mensen hier in Manila.

Bid… voor de mensen om jou heen.

Dit verhaal verscheen eerder op de website van William en Monica, Jeugdwerk Filipijnen