Adré en Marja Lichtendonk
Vakantiegroet
Je ontvangt geen ‘groeten uit Tuzla kaart’. Gewoon, ze zijn niet te koop. Een ander kaartje dan? De kaarten die we in Tuzla tegenkomen, gaan door onze handen. Verjaardagskaarten en felicitatiekaarten voor een huwelijk, dat is het. Meer vinden we niet. Het is hier dan ook geen ‘stuur eens een kaartje cultuur’.
“Jullie hebben overal kaartjes voor”, merkte een Bosnische gast op die bij ons op de koffie was. Ze zag een bedankkaartje staan op onze boekenplank met een foto van onze (schoon)moeder erop. „Ook al een kaartje om te bedanken na iemands overlijden?“, vroeg ze verbaasd. Wij sturen niet eens kaarten met overlijdensberichten, laat staan een bedankkaartje voor meeleven. We hangen een bericht op een mededelingenbord in de omgeving van de overledene of sturen een bekendmaking via social media. Daar doen we het mee. Geen condoleancekaartjes, laat staan kaartjes met een meelevende tekst. Hoe verrast waren onze gemeenteleden al een paar keer, dat ze kaarten kregen uit onze Nederlandse achterban. Met groeten, een bemoediging, een tekst. Om te bewaren, nog eens naar te kijken. Zelf hebben we een bewaarmap met de mooiste kaartjes en briefjes die die we ontvingen rond onze uitzending naar Bosnië en Herzegovina. Ze gaan nog eens door mijn handen. Opnieuw ontroert me er eentje die ik 4 jaar geleden bijna weggedaan had en herlees de zegen-wensende woorden van iemand waar ik nogal moeite mee had. Herinneringen komen boven. Ik zie het nu als een verzoenend gebaar. Goed, dat ook daar kaartjes voor gebruikt worden.
