Samen bidden

Broeders en zusters uit verschillende kleine protestantse gemeenten zijn ervoor bij elkaar gekomen in Mostar. En dat vanuit heel Bosnië en Herzegovina. Er wordt omhelsd, gegroet, gelachen, een traantje weggepinkt, lief en leed gedeeld, vriendschappen opgefrist, gegeten, gedronken, gewandeld. En gebeden. Dat vooral. En gezongen, want juist dat is ook bidden en danken. 

Twee dagen zijn ervoor uit getrokken. Sommigen hebben er ruim vier uur voor gereisd om erbij te zijn. Deze gebedsbijeenkomst is onderdeel van dit speciale ‘gebedsjaar’ en krijgt elke maand een vervolg in een andere gemeente. Twee dagen met elkaar bidden. Hoe doe je dat? Hoe houd je dat vol?

De Bijbel is leidend. Psalm 141 reikt ons de eerste woorden aan: "HEERE, ik roep U aan, kom spoedig tot mij, neem mijn stem ter ore, wanneer ik tot U roep!“ Het zijn woorden van diepe afhankelijkheid en verlangen naar een Opwekking. We voelen het met elkaar, we delen dat in groepjes en persoonlijk. God heeft in het verleden zo krachtig gewerkt. We verlangen daarnaar terug. Naar dié tijden dat er gemeenten ontstonden en velen God persoonlijk leerden kennen als hun Redder en Heiland. We geven woorden aan verdriet en moedeloosheid, want gemeenten worden kleiner. De jonge generatie zoekt werk in het buitenland. Ouder wordende voorgangers hebben nog niemand om het stokje aan door te geven.

We schrijven hoopvol(!) gebedspunten op en nemen ze mee. Bid jij ook mee? In jouw huis en jouw gemeente? Voor de mensen en gemeenten hier?